و همين معنا از امام باقر و امام صادق 8 نقل شده است و قول شافعى نيز همين است.

2- مقصود اينست كه كسى بگمان و پندار اينكه سخن او راست است سوگند بخورد و بعد، بفهمد كه آنچه گفته و به صحت آن سوگند خورده، دروغ بوده است چنين شخصى بر اين سوگند دروغين خود عقاب نميشود كفاره‌اى بر او نيست و سوگند لغو همين است (مجاهد قتاده و جمعى ديگر) و ابو حنيفه و يارانش همين قول را پذيرفته‌اند.

3- مقصود، سوگند كسى است كه از روى ناراحتى و غضب قسم ياد كرد كه در اين صورت خداوند بر شكستن و مخالفت اين قسم را مواخذه نميكند (ابن عباس- طاووس و سعيد بن جبير)» ولى سعيد بن جبير در اين صورت كفاره را لازم ميداند.

4- مسروق معتقد است كه هر سوگندى كه لازم الوفا: نباشد «سوگند لغو» و كفاره بر آن واجب نيست.

(وَ لكِنْ يُؤاخِذُكُمْ بِما كَسَبَتْ قُلُوبُكُمْ ...)- (ولى بآنچه دل‌هايتان كسب كرده بازخواست ميكند).

مقصود از اينكه قلب و دل شما كسب كرده، همان نيت و تصميم است و در اين جا حذفى شده كه «من ايمانكم» از سوگندهايتان است.

(وَ اللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ ...)- خدا آمرزنده است و گناهان را مى‌پوشد و مى‌بخشد و حليم است كه در عقوبت شتاب و تعجيل نميكند

. [سوره البقرة (2): آيات 226 تا 227]

(لِلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِنْ نِسائِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فاؤُ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (226) وَ إِنْ عَزَمُوا الطَّلاقَ فَإِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (227))

[ترجمه‌]

آنان كه سوگند ميخورند كه از زنان خويش دورى جويند انتظار چهار ماه است كه اگر بازگردند خدا آمرزنده و رحيم است و اگر قصد طلاق كردند خدا شنوا و دانا است.