(وَ مَنافِعُ لِلنَّاسِ ...)- و استفاده‌هائى براى مردم است) استفاده شراب به اين است كه بواسطه خريد و فروش آن مالى بدست مى‌آورند و با آشاميدن آن لذت و طرب و نيرويى كسب مى‌نمايند و نفع قمار اين است كه ممكن است شخصى بدون كار و زحمت پول رفيق خود را تصاحب ميكند و (گاهى) بفقيران كمك نمايد.

(وَ إِثْمُهُما أَكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما ...)- گناهى كه در آنها است زيادتر از منافع آنها مى‌باشد زيرا استفاده‌هاى آنها محدود ولى گناه آنها موجب غضب پروردگار عالم ميگردد در صورتى كه در برابر آن، نفع ناچيز و محدودى بدست آمده است.

و در اين كه تا چه اندازه حكم «شراب» از اين آيه استفاده مى‌شود اقوالى است.

1- «حسن» ميگويد: كه اين آيه از دو نظر دلالت بر حرمت شرب خمر دارد اولًا ميفرمايد: ضرر آنها زيادتر از نفع آنها است و اگر ضرر چيزى زيادتر از نفع آن شد عقل بر حرمت و ممنوعيت آن حكم مى‌نمايد.

ثانياً ميفرمايد: در شراب و قمار «اثم» (گناه) است و در آيه ديگرى «اثم» را حرام نموده و ميفرمايد:

(قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ‌)[1]( ...)- اى محمّد 6) بگو خدا زشتيهاى ظاهر و باطن و اثم را حرام كرده است) و بعضى گفته‌اند كه (اساساً) در لغت خمر را اثم ميگويند چنان كه شاعر ميگويد:

اثم (خمر) را آشاميدم تا عقلم از بين رفت (آرى) اين چنين ميكند اثم (خمر) با عقلها از آن گذشته اثم را بعنوان كبير «بزرگ» توصيف كرده است و بدون خلاف منظور از آن گناه بزرگ است.

2- و «ضحاك» معتقد است: مراد از اين آيه اين است كه گناه شراب و قمار پس از اين كه تحريم شده است از نفع آن بزرگتر مى‌باشد نه در مقام تحريم آن باشد

[1] آيه 31 از سوره اعراف