تبديل اين آيات باينست كه آن را تحريف يا كتمان يا تاويل و تعبير غير صحيح كنند همانطور كه اين كارها را در مورد تورات و انجيل انجام دادند و در اسلام هم بدعت‌گذاران و «مبتدعه» در قرآن نظير آن را مرتكب شدند.

نظم آيات گذشته‌

پس از بيان احكام و شرايع الهى و اينكه مردم در عمل و ترك آنها سه دسته‌اند:

«مؤمن، كافر و منافق» و بيان وعد و وعيد الهى اين مطلب را به پيامبر يادآورى ميكند كه اگر مردمى بتو ايمان نميآورند نه از جهت نارسايى ادله و براهين تو است بلكه بعلت ناپاكى طبيعت و آلودگى رفتار و كردار آنها است و قبل از تو نيز نظير اين مخالفت، را با انبياء كردند و از آنها بپرس ...

[سوره البقرة (2): آيه 212]

(زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا الْحَياةُ الدُّنْيا وَ يَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ اتَّقَوْا فَوْقَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ اللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ (212))

[ترجمه‌]

براى آنها كه كافرند زندگى اين دنيا جلوه نموده و اهل ايمان را مسخره ميكنند، كسانى كه پرهيز كارى كرده‌اند روز قيامت مقامى برتر دارند و خدا هر كه را خواهد بى‌حساب روزى دهد

شأن نزول‌

در شأن نزول اين آيه سه قول است:

1- قول ابن عباس كه ميگويد آيه درباره ابو جهل و ديگر رؤساء قريش نازل شد كه نعمت‌هاى دنيا برايشان فراهم گسترده بود و تهى دستان از مؤمنين چون «عبد اللَّه بن مسعود، عمّار، بلال و جناب» را مسخره ميكردند و ميگفتند اگر محمّد پيغمبر بود اشراف و ثروتمندان قريش دور او را ميگرفتند.

2- قول «مقاتل» كه معتقد است آيه درباره «عبد اللَّه بن ابى» و يارانش نازل شد كه ضعفاء مؤمنين را مسخره ميكردند.

3- قول «عطا» كه مورد نزول آيه را رؤساء يهود از بنى قريظه و بنى نظير و بنى قينقاع ميداند كه اينان مهاجران فقير را مسخره ميكردند.