(لِتَأْكُلُوا فَرِيقاً مِنْ أَمْوالِ النَّاسِ بِالْإِثْمِ ...)- يعنى تا اين كه قسمتى از مالهاى مردم را بنحوى كه موجب گناه است بخوريد مثل اين كه مالى را مى‌دانيد از خود شما نيست ولى نزد قاضى برده و او حكم كند كه از شما است اگر چه آن مال در ظاهر از شما مى‌شود ولى در حقيقت مال مردم است و شما مى‌خوريد و داراى كيفرى سخت مى‌باشد.

و از امام صادق 7 نقل شده كه فرمود خدا ميدانست كه بزودى در ميان اين امّت قاضيانى خواهند آمد كه بر خلاف حق و واقع حكم مى‌كنند از اين جهت مردمان با ايمان را نهى مى‌كرد كه به اين گونه قاضيان كه ميدانند بر خلاف حق حكم مى‌كنند مراجعه ننمايند.

و از اين آيه استفاده مى‌شود كه اقدام بر گناه با علم و اطلاع از آن يا در صورتى كه امكان علم و اطلاع برايش باشد گناه بيشترى است‌

. [سوره البقرة (2): آيه 189]

(يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَواقِيتُ لِلنَّاسِ وَ الْحَجِّ وَ لَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ ظُهُورِها وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقى‌ وَ أْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوابِها وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (189))

[ترجمه‌]

از ماههاى نو از تو سؤال مى‌كنند بگو آنها وقت‌ها است براى مردم و حج. نيكى آن نيست كه از پشت، بخانه‌ها درآئيد بلكه نيكى آن است كه پرهيزكارى نماييد و از درها بخانه‌ها برويد و از خدا بترسيد شايد رستگار گرديد

شرح لغات‌

اهلّه: جمع هلال است و هلال بمعناى ماه شب اول مى‌باشد.

توقيت: معين كردن وقت و هر چيزى كه نهايت آن معين شده باشد موقت مى‌گويند و ميقات بمعناى آخر وقت است همانطورى كه آخرت، ميقات مخلوقات مى‌باشد و ديدن هر ماه، آخر ماه (گذشته) است.

حجّ: معناى آن در پيش گفته شده است.

البرّ: فايده و نفع نيكو.

ظهر: پشت.