مردم كسى است كه از دعا عاجز باشد و بخيل‌ترين مردم كسى است كه در سلام (بديگران) بخل نمايد.

(وَ لْيُؤْمِنُوا بِي ...)- آنچه من فرستاده‌ام تصديق كنند.

از امام جعفر صادق 7 نقل شده كه فرمود: معناى اين جمله اين است كه بطور يقين بايد بدانند كه من قدرت دارم آنچه را مى‌خواهند به آنان بدهم.

(لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ...)- شايد هدايت، شده و بحق برسند.

سؤال:

ممكن است سؤال شود كه ما بسيارى از مردم را مى‌بينيم كه دعا مى‌كنند ولى خداوند اجابت نمى‌كند بنا بر اين، با آيه فوق چگونه سازگار است؟

پاسخ:

كسى نيست كه دعا كند و دعايش موافق حكمت خداوند و بنفع دين او بوده و فسادى هم برايش نداشته باشد جز اين كه خداوند دعايش را اجابت ميكند.

اين مطلبى است كه بايد دعا كننده باور داشته باشد چيزى كه هست گاهى مصالح و منافع بنده ايجاب مى‌كند كه زودتر آن دعا مستجاب شود و زمانى ديرتر.

سؤال:

اگر گفته شود ما ميدانيم آنچه حكمت خداوند ايجاب كند انجام ميدهد و در اين صورت دعاى بنده و اجابت خدا چه معنا است؟

پاسخ:

در پاسخ به دو نكته بايد توجه داشت:

1- از آنجا كه خود دعا اظهار خضوع و انقياد در برابر خداوند است پس دعا عبادت خواهد بود.

2- چه بسا خود دعا مصلحتى بوجود مى‌آورد كه حكمت خداوند ايجاب مى‌كند بر طبق آن مصلحت دعايش را مستجاب كند در صورتى كه قبل از دعا چنين مصلحتى‌