و سلامت وصيّت كنيد و بگوئيد وقتى كه مرگ ما فرا رسيد چنين و چنان كنيد.

(إِنْ تَرَكَ خَيْراً ...)- اگر داراى «خير يعنى مال باشد.

در اينكه اگر داراى چه مقدارى از مال باشد وصيّت واجب است اختلاف است:

زهرى مى‌گويد «همين قدر كه داراى مالى باشد كم يا زياد وصيّت واجب است» ابراهيم نخعى ميگويد: «مقدار آن بايد از هزار درهم تا پانصد درهم باشد» ابن عباس ميگويد:

«بايد از هزار درهم تا هشتصد درهم باشد».

نقل شده است كه امير مؤمنان على 7 بر بالين يكى از دوستانش كه مريض و داراى 700 درهم بود حاضر گرديد. او از حضرتش پرسيد كه آيا وصيّت بكنم؟

حضرت فرمود: «نه» زيرا خداوند فرموده است «ان ترك خيرا» و تو مال فراوانى ندارى.

مؤلّف: در نزد ما همين قول مورد عمل و اعتماد است زيرا گفتار آن حضرت براى ما دليل و حجّت است.

(الْوَصِيَّةُ لِلْوالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبِينَ ...)- يعنى براى پدر و مادر و خويشاوندانش وصيّت كند.

(بِالْمَعْرُوفِ ...)- بچيزى كه صاحبان خرد و تشخيص، ميدانند كه در آن ظلم و اجحافى نيست.

احتمال ميرود كه «وصيّت بمعروف» مربوط بمقدار مالى باشد كه مورد وصيّت قرار ميگيرد زيرا وصيّت بمقدار بسيار كم از كسى كه داراى مال فراوانى است «وصيّت بمعروف نيست.

و احتمال ميرود كه مربوط بموصى له (كسى كه وصيّت براى او ميشود) باشد يعنى در وصيّت خود راه نيكوكارى را پيش بگيريد در اين صورت اگر كسى براى شخص توانگر، چيزى وصيّت بكند ولى فقرا را محروم كند يا براى خويشاوندان دور خود وصيّت بكند امّا خويشاوندان نزديك خود را محروم سازد «وصيّت بمعروف» نكرده است.