3- اصحاب ما از حضرت باقر 7 روايت كرده‌اند كه آن حضرت فرمود:

«مراد اين است كه شخص اموالى را بدست ميآورد ولى آن را در راه خير صرف نميكند و پس از اينكه او مرد و ديگرى آن را بعنوان «ارث» مالك گرديد آن را وسيله اعمال نيك و سعادت خود قرار ميدهد پس اوّلى چون نتيجه زحمات خود را در ميزان اعمال ديگرى مى‌بيند شديداً متاسف ميشود و حسرت ميخورد».

4- خداوند در روز قيامت مقدار پاداشهايى كه اگر اعمال نيك انجام ميدادند بآنها داده ميشد بآنان نشان ميدهد از ديدن اين وضع فوق العاده متاسف ميشوند و حسرت ميخورند كه چرا در دنيا آن پاداشها را تحصيل نكردند.

مؤلف: آيه احتمال تمام اين وجوه را دارد و لذا حمل آن بر عموم بهتر است.

(وَ ما هُمْ بِخارِجِينَ مِنَ النَّارِ ...)- آنان هميشه در آتش خواهند بود و از آن خارج نخواهند گشت.

خداوند در اين آيه حال كسانى را كه در موقعى پشيمان ميشوند و حسرت ميخورند كه پشيمانى در آن، سود ندارد بيان فرموده است و اين خود ترغيبى است كه افراد گناهكار بايد وقتى پشيمان شوند كه پشيمانى آنها نتيجه بخش باشد.

بيشتر مفسرين ميگويند اين آيه درباره كفّار نازل گرديده است.

اين آيه بر اين مطلب نيز دلالت كامل دارد كه انسان بر اطاعت و معصيت قدرت دارد زيرا پشيمانى و تأسف هميشه بر افعالى است كه مقدور انسان باشد و لذا معقول نيست كه انسان بر ترك فعلى كه نميتوانست آن را انجام دهد يا بر انجام فعلى كه نميتوانست آن را ترك كند حسرت بخورد. از همين جهت است كه انسان- مثلًا- چون بدون وسيله قدرت بالا رفتن بآسمان را ندارد بر ترك آن هرگز تأسّف نميخورد

. [سوره البقرة (2): آيه 168]

(يا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلالاً طَيِّباً وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّيْطانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ (168))

[ترجمه‌]

اى مردم! از آنچه در زمين است بطور حلال و پاكيزه تناول كنيد و از گامهاى شيطان پيروى نكنيد كه او براى شما دشمن آشكاريست‌