مروه يا واجب يا مستحبّ است «بنا بر اختلافى كه ميان فقهاء موجود است» اين است كه بالاى كوه «صفا» بتى بنام «اساف» و بالاى كوه «مروه» بتى بنام نائله نصب گرديده بود مشركين هر موقعى كه ميان صفا و مروه سعى ميكردند آنها را بعنوان تبرك مسح ميكردند و لذا مسلمانان از سعى ميان صفا و مروه بواسطه همان بت‌ها خوددارى ميكردند، خداوند در اين مورد اين آيه را نازل و اعلام كرد كه با وجود اين بت‌ها مانعى از سعى بين صفا و مروه وجود ندارد. در اينصورت منظور اين است كه از لحاظ وجود آن بت‌ها مانعى و اشكالى نيست و الّا اصل سعى ميان صفا و مروه معلوم بوده است كه مانعى ندارد.

همانطور كه اگر انسان در مكانى محبوس باشد كه نماز خواندن در آن مستلزم توجّه بنقطه‌اى است كه توجه بآن در حال نماز مكروه است و غير از آن نقطه بجهت ديگر هم نماز خواندن ممكن نباشد، در اين حال بوى بگويند «مانعى براى تو از نماز خواندن بآن جهت نيست» روشن است كه عدم منع در اين عبارت مربوط باصل نماز نيست بلكه فقط مربوط بنماز خواندن بآن جهت است.

در روايت ديگرى كه از حضرت صادق نقل شده است ميفرمايد: «نزول آيه در «عمره قضا» بود و جريان آن باين شرح است كه رسول اكرم 6 با مشركين شرط نموده بود كه در حال عمره اصحاب، بت‌ها را از روى صفا و مروه بردارند ولى عمره يكى از اصحاب بواسطه اشتغال ديگرى كه پيدا كرد بتأخير افتاد بطورى كه بت‌ها را مشركين قبل از انجام عمره او بجاى خود برگرداندند، در اين حال از آن حضرت پرسيده شد با اينكه آن صحابى هنوز عمره خود را بجا نياورده است بت‌ها را بجاى خود برگردانده‌اند تكليف چيست؟ در جواب، اين آيه نازل گرديد و سعى ميان صفا و مروه را با وجود بتهايى كه روى آنها بود، ترخيص كرد و از آن پس مردم با همان حال سعى ميكردند تا هنگامى كه پيغمبر اكرم 6 حجّ بجا آورد و آنها را بپائين افكند».

(وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً ...)- در معناى آن سه قول است: