(رَسُولًا ...)- منظور از آن حضرت محمّد صلّى اللَّه عليه و اله است‌( مِنْكُمْ ...)- يعنى آن پيغمبر در نسب از شما طايفه عرب است و اين موضوع چون موجب شرافت و نام نيك و افتخار عرب ميگردد لذا نعمتى براى آنان محسوب ميشود علاوه چون اعراب داراى نخوت و غرور مخصوصى هستند اگر پيغمبرى بسوى آنها از غير عرب مبعوث ميگرديد هرگز از او متابعت نميكردند.

(يَتْلُوا عَلَيْكُمْ آياتِنا ...)- آيات ما را- كه منظور از قرآن است براى شما بخواند( وَ يُزَكِّيكُمْ ...)- و او شما را بواسطه امر باطاعت پروردگار و جلب خشنودى او در معرض ترقى و كمال قرار بدهد احتمال ميرود معناى آن اين باشد كه او شما را بواسطه شهادت درباره شما بترقى و كمال نسبت بدهد تا مردم شما را به اين وصف بشناسند( وَ يُعَلِّمُكُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ ...)- او بشما كتاب و حكمت بياموزد و مراد از كتاب حكمت قرآن است و ايندو وصف را از جهت اينكه داراى معانى مختلف و متفاوت است ذكر كرده است چنان كه مى‌گوييم: «خداوند بهمه امور عالم دانا و بر همه آنها قادر است».

بعضى گفته‌اند «مراد از كتاب قرآن و منظور از حكمت وحى‌هايى است كه بطور سنّت در زمينه احكام بآن حضرت ميرسيد».

(وَ يُعَلِّمُكُمْ ما لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ ...)- و چيزهايى كه راهى بدانستن آنها نداشتيد، با ذكر دليل و برهان بشما بياموزد و كلمه تعلم در جايى بكار ميرود كه مطلب را با ذكر دليل عقلى بيان كنند و لذا اين موضوع هم، مناسب است كه در رديف نعمت‌ها محسوب گردد

. [سوره البقرة (2): آيه 152]

(فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَ اشْكُرُوا لِي وَ لا تَكْفُرُونِ (152))

[ترجمه‌]

پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم و شكر نعمت مرا بجاى آوريد و كفران نعمت نكنيد (152)