(وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‌): آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام ميدهند و مقصود مهاجرين هستند.

(لَنُبَوِّئَنَّهُمْ مِنَ الْجَنَّةِ غُرَفاً): جاى ميدهيم آنان را در غرفه‌هايى از بهشت كه بسيار ارجمند و خيره كننده است.

(تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ): از زير آنها جوى‌هايى روان است.

«ابن عباس» گويد: يعنى آنان را در غرفه‌هايى از بهشت جاى ميدهيم كه از در و زبرجد و ياقوت ساخته شده و قصرهاى بهشتى جاى آنها است.

(خالِدِينَ فِيها): جاودانند در آن منزلها.

(نِعْمَ أَجْرُ الْعامِلِينَ‌): چه خوب است پاداش عمل كنندگان و آن غرفه‌ها همه از خداست- كه براى آنان گذارده است. و سپس ايشان را وصف ميفرمايد.

(الَّذِينَ صَبَرُوا): آنان كسانى بودند كه براى دين خود از تمام آزارها كه بايشان ميرسيد شكيبايى نموده و سختى‌هاى انجام فرامين دينى را بر خود هموار نمودند.

(وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ‌): و در مهمات امور و هجرت‌هاى ديارشان، بر پروردگار خويش توكل نمودند.

(وَ كَأَيِّنْ مِنْ دَابَّةٍ لا تَحْمِلُ رِزْقَهَا): بسا جنبنده‌اى كه روزيش آماده نبود- و غذاى خويشتن را آماده و ذخيره نداشت- چنان كه «حسن» چنين تفسير نموده ولى «مجاهد» گويد مقصود آنست كه چون آن جنبنده زبون و ناتوان است نميتواند روزيش را با خود حمل كند بلكه هر مقدار كه شد با دهان ميخورد- و ميگذرد-، اما «ابن عباس» گفته كه يعنى تمام حيوانات از جانوران بيابان گرفته تا مرغان آسمان و آنچه روى زمين زندگى كند، قوت فرداى خود را ذخيره نكند بجز انسان و مورچه و موش- كه براى فرداى خود در كوشش و جمع نمودن قوت است-.

(اللَّهُ يَرْزُقُها وَ إِيَّاكُمْ‌): خداوند است كه آن حيوان ضعيف كه قدرت ندارد قوت فرداى خود را جمع كند و نيز شما را روزى ميدهد پس براى ترس روزى در هجرت سستى نكنيد.