(إِنَّ فِي ذلِكَ لَرَحْمَةً): البته در اين قرآن نعمت بزرگ و بى‌مانندى است زيرا هر كه از او پيروى كند بثوابهاى ابدى و بهشت جاودانى نائل ميآيد.

(وَ ذِكْرى‌): و در او پند و نصيحت است.

(لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ‌): براى مردمى كه تصديق باو نمايند.

گفته‌اند عده‌اى از مسلمانان- بعد از نزول قرآن- از توراة و انجيل صفحاتى نوشته بودند پس خداوند با اين آيه آنان را تهديد فرموده و نهى كرد و پيامبر 6 فرمود

«جئتكم بها بيضاء نقية»

بسوى شما آيات قرآن نورانى و پاكيزه آوردم.

(قُلْ‌): بگو اى محمد 6.

(كَفى‌ بِاللَّهِ بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ شَهِيداً): كافى است كه خداوند بين من و شما گواه باشد و بنگرد كه من براستى پيامبر بوده و ابلاغ رسالت نمودم و شما با تكذيب و دشمنى بمن پاسخ گفتيد. و گواهى خداوند در باره آن حضرت عبارت از شهادت او برسالت است كه در آيه شريفه فرمود «محمد رسول اللَّه» و يا با انزال آيات قرآن اثبات معجزه نموده- و حقيقت گفتار او را آشكار فرموده است-.

(يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌): خداوند ميداند آنچه را كه در آسمانها و زمين است پس او درست ميداند كه من بر هدايت و شما بر گمراهى ميباشيد.

(وَ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْباطِلِ‌): و آنان كه به باطل گرويدند و غير خداوند را تصديق كرده- بت‌پرستى و ستاره‌پرستى نمودند-. اين تفسير بنا بقول «ابن عباس» است ولى «مقاتل» ميگويد مقصود اطاعت «شيطان» و پيروى از وسوسه‌هاى او است.

(وَ كَفَرُوا بِاللَّهِ‌): و انكار وحدانيت پروردگار جهان نمودند.

(أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ‌): ايشان زيانكارانند و با ارتكاب معصيتهاى گوناگون و انكار خداوند از ثواب‌هاى خدا محروم ماندند.

(وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذابِ‌): و با شتاب از تو خواهان عذابند و از تو اى «محمد، ص» ميخواهند كه فوراً عذاب نازل شود چون گفتارت را منكرند چنان كه «نضر بن حرث» به پيامبر 6 گفت بگو تا آسمان بر ما سنگ ببارد.