ترجمه:

مجادله (مباحثه و مناظره) مكنيد با اهل كتاب مگر بآنچه نيكوتر است بجز افرادى كه ستم (و جنگ با شما) داشتند و بگوئيد (در مباحثه) كه ايمان داريم بآنچه فرستاده شد بسوى ما و بسوى شما، و خداى ما و خداى شما يكى است و مائيم او را منقادان. و همچنين فرستاديم بسوى تو محمد 6 كتاب را، پس افرادى كه داديم بآنان كتاب را ايمان ميآورند بآن و از اين‌ها (اهل مكه) هم كسى ايمان بآن ميآورد و انكار ننمايد بآيات ما بجز كافران. و نبودى تو كه بخوانى پيش از اين كتابى و نه بنويسى‌اش با دست راستت كه آن وقت شك مينمودند نادرستان. بلكه آن (قرآن) آيات آشكارايى است در سينه كسانى كه بآنها علم داده شده است و انكار نكنند مگر ستمكاران. و (مشركين) گفتند چرا فرستاده نشد بر او آيت‌هايى از پروردگارش، بگو (بآنان) كه آيت‌ها فقط نزد خدا بوده و من تنها بيم دهنده‌اى آشكارايم.

قرائت:

آيات من ربه: «ابن كثير» و «اهل كوفه» او را بلفظ مفرد «آية من ربه» قرائت نموده و ديگران با لفظ جمع «آيات» خوانده‌اند.

دليل:

آيات من ربه: «ابو على» گويد آنان كه او را بمفرد خوانده‌اند دليلشان آيه شريفه‌(وَ قالُوا لَوْ لا نُزِّلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللَّهَ قادِرٌ عَلى‌ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً) است يعنى بگو خدا قادر است كه فرو فرستد آيتى- كه بلفظ مفرد (آيه) خوانده شده- و نيز آيه شريفه‌(فَلْيَأْتِنا بِآيَةٍ) ميباشد.

و كسانى كه او را بلفظ جمع خوانده‌اند دليل‌شان آيه شريفه‌(لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آياتٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّمَا الْآياتُ عِنْدَ اللَّهِ) بوده. و البته گاهى لفظ مفرد گفته ميشود و از او چند نفر اراده ميگردد مانند آيه شريفه‌(وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً) و اتفاقاً در ظاهر آيه‌(إِنَّمَا الْآياتُ عِنْدَ اللَّهِ) هم دلالتى بر ترجيح لفظ جمع وجود ندارد و گذشته از اين، گفته شده كه اگر بلفظ جمع‌(إِنَّمَا الْآياتُ عِنْدَ اللَّهِ) خوانده شود معنى مفرد است‌