با ايمان است- يا آنان كه در صراط ايمانند- كه از آن بهره‌مند ميشوند.

سپس خداوند پيامبر را مخاطب نموده ميفرمايد:

(اتْلُ ما أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتابِ‌): بخوان بر مردمى كه موظف بتكاليف‌اند آنچه بتو وحى شده از كتاب و بمضمون آن عمل كن.

(وَ أَقِمِ الصَّلاةَ): و نماز را با شرائطش در وقتهاى خود بپادار.

(إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ): البته نماز باز ميدارد از فحشاء (كار ناشايسته و زشت) و منكر (كار ناپسند). در اين آيه دلالت روشنى است كه انجام نماز لطف پروردگار بر انسان است چه موجب ميشود تا فعل زشت و معصيت كه نه عقل جايز ميداند و نه شرع آن را اجازه ميدهد، از انسان سر نزند- و انسانى كه نماز را با توجه بمعنى و خشوع قلب بخواند، جنبه سازندگيش آن چنان قوى است كه انسان را خودبخود از رذائل و گناهان باز ميدارد- پس اگر از گناهان دورى كند، از سعادت بهره‌گيرى نموده و اگر انجام دهد ديگر خود نخواسته از آن بهره‌مند گردد.

گفته شده نماز بمنزله پاسدارى است كه با گفتار خود از انحراف مردم جلوگيرى كند و از فحشاء و منكر باز دارد زيرا نماز مركب از تكبير و تسبيح و تهليل و قرائت و در مقابل خداوند قهار به بندگى ايستادن است و هر يك از اينها نماز گذار را بشكل خود دعوت ميكند و از ضدش باز ميدارد پس گويا با زبان امر و نهى ميكند و بطور كلى هر چه انسان را بطرف خدا دعوت كند از غير او باز خواهد داشت.

و نيز گفته شده نماز انسان را از فحشاء و منكر مادامى كه مشغول است دور ميسازد.

و نيز گفته‌اند سزاوار است- بر اساس سازندگى- باز دارد چنان كه آيه شريفه در باره مكه فرمود(وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِناً)[1] كسى كه وارد مكه شود ايمن خواهد بود.

«ابن عباس» گويد در نماز پاسدارى است كه شخص را از معصيت خدا دور

[1]- قرآن كريم سوره آل عمران آيه 90