نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 19 صفحه : 64
با ايمان است- يا آنان كه در صراط ايمانند-
كه از آن بهرهمند ميشوند.
سپس خداوند پيامبر را مخاطب نموده ميفرمايد:
(اتْلُ ما أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتابِ):
بخوان بر مردمى كه موظف بتكاليفاند آنچه بتو وحى شده از كتاب و بمضمون آن عمل كن.
(وَ أَقِمِ الصَّلاةَ): و نماز را با شرائطش در
وقتهاى خود بپادار.
(إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ): البته نماز باز ميدارد از فحشاء (كار ناشايسته و زشت) و منكر (كار
ناپسند). در اين آيه دلالت روشنى است كه انجام نماز لطف پروردگار بر انسان است چه
موجب ميشود تا فعل زشت و معصيت كه نه عقل جايز ميداند و نه شرع آن را اجازه ميدهد،
از انسان سر نزند- و انسانى كه نماز را با توجه بمعنى و خشوع قلب بخواند، جنبه
سازندگيش آن چنان قوى است كه انسان را خودبخود از رذائل و گناهان باز ميدارد- پس
اگر از گناهان دورى كند، از سعادت بهرهگيرى نموده و اگر انجام دهد ديگر خود
نخواسته از آن بهرهمند گردد.
گفته شده نماز بمنزله پاسدارى است كه با گفتار خود از انحراف مردم
جلوگيرى كند و از فحشاء و منكر باز دارد زيرا نماز مركب از تكبير و تسبيح و تهليل
و قرائت و در مقابل خداوند قهار به بندگى ايستادن است و هر يك از اينها نماز گذار
را بشكل خود دعوت ميكند و از ضدش باز ميدارد پس گويا با زبان امر و نهى ميكند و
بطور كلى هر چه انسان را بطرف خدا دعوت كند از غير او باز خواهد داشت.
و نيز گفته شده نماز انسان را از فحشاء و منكر مادامى كه مشغول است
دور ميسازد.
و نيز گفتهاند سزاوار است- بر اساس سازندگى- باز دارد چنان كه آيه
شريفه در باره مكه فرمود(وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِناً)[1] كسى كه وارد مكه شود ايمن خواهد بود.
«ابن عباس» گويد در نماز پاسدارى است كه شخص را از معصيت خدا دور