در آيه آنست كه ابراهيم مرضى تمام ملل و اديان بوده و محبوبيت و احترام خاصى در بين آنان دارد. و از «سدى» آمده كه مقصود ديدن ابراهيم جايگاه بهشتى خود را در همين دنيا است و بعضى از متأخرين مفسرين گفته‌اند مراد باقيماندن مهمانسراى ابراهيم است- پس از وى- بر سر مزار او و چنين مقامى براى غير او از انبياء نخواهد بود.

بلخى گفته: در اين آيه اشاره‌اى وجود دارد كه ممكن است خداوند برخى از پاداشهاى بندگان را در همين دار تكليف- و جهان دنيا- مرحمت فرمايد.

(وَ إِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ‌): و او در آخرت از شايستگان بوده چه خداوند گذشته از آنچه در دنيا بابراهيم عطا فرموده، او را در آخرت جزو افراد شايسته- كه در نزد پروردگار- ارزشمنداند مانند آدم و نوح محشور مينمايد.

(وَ لُوطاً إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ‌): و فرستاديم (لوط) را و ممكن است- خطاب به پيامبر باشد يعنى- بياد آور (لوط) را هنگامى كه بقوم خود گفت:

(إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الْفاحِشَةَ): البته شما كار زشت انجام ميدهيد، بنا بر تفسير كسى كه «انكم» را- بصورت- خبر خوانده و مرادش هم آنست كه لوط بحالت انكار و اعتراض از فعل قوم خويش چنين جمله‌اى بزبان جارى كرد، نه آنكه مقصودش اعلام و اطلاع بقوم بود، زيرا آنان از كار خود آگاه بودند. اما كسى كه «انكم» را بلفظ استفهام قرائت نموده، مرادش استفهام انكار است نه استعلام.

«الفاحشه» در اينجا عبارت از آن كار زشت‌اى است كه قوم (لوط) با ازدواج مرد بمرد آن را انجام مى‌دادند.

(ما سَبَقَكُمْ بِها): سبقت نگرفته شما را در اين فعل.

(مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمِينَ‌): احدى از جهانيان.

سپس لوط «فاحشه» را كه در آيه قبل گفته بود تفسير ميكند كه:

(أَ إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ‌): البته شما با مردان ازدواج ميكنيد( وَ تَقْطَعُونَ السَّبِيلَ‌): و راه- بر مردم- قطع ميكنيد.