(وَ أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌): و براى ايشان عذابى دردناك خواهد بود. و در اين آيه دلالتى است كه مؤمن بخدا و روز واپسين (قيامت) از رحمت پروردگار خويش مأيوس نخواهد بود. سپس خداوند به حكايت ابراهيم برگشت نموده چنين ميفرمايد:

(فَما كانَ جَوابَ قَوْمِهِ‌): هنگامى كه ابراهيم ملت خود را بسوى خدا و دورى از عبادت بت‌ها خواند (در مقابل) نبود جواب آنها.

(إِلَّا أَنْ قالُوا اقْتُلُوهُ أَوْ حَرِّقُوهُ‌): مگر آنكه گفتند ابراهيم را بكشيد يا بسوزانيد، و اين جمله در حقيقت اشاره به سفاهت آن ملت است كه چون در مقابل ابراهيم جوابى نداشتند گفتند با او سخن نگوئيد بلكه يا بكشيدش و يا بسوزانيد تا از دست او خلاص شويد.

(فَأَنْجاهُ اللَّهُ مِنَ النَّارِ): پس خداوند او را از آتش نجات داد، و در اينجا جمله‌اى تقدير است و آن اينست كه چون اتفاق كردند كه ابراهيم را بسوزانند و آتش (مهيبى) روشن نمودند و ابراهيم را در ميان آن آتش انداختند پس خداوند او را نجات داد.

(إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ‌): البته در اين حكايت نشانه‌هاى واضح و دليل روشنى است.

(لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ‌): براى ملتى كه بصحت گفته‌هاى ما و بيگانگى و قدرت بى‌نهايت پروردگار ايمان ميآورند.

(وَ قالَ‌): و ابراهيم بملت خود گفته بود.

(إِنَّمَا اتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْثاناً مَوَدَّةَ بَيْنِكُمْ‌): همانا غير خدا بت‌هايى را شما اختيار نموده و بدوستى گرفته‌ايد، تا عواطف و علاقه خويش بآنها ابراز كنيد.

(فِي الْحَياةِ الدُّنْيا): در زندگانى اين جهان، و اين جمله قبلا در دليل توضيح داده شد.

(ثُمَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَكْفُرُ بَعْضُكُمْ بِبَعْضٍ‌): سپس در قيامت بعضى نسبت ببعض‌