او هم هفت دريا، پايان نيابد كلمات خداوند البته خدا قدرتمند درست كردار است.

نيست آفرينش شما و نه بر انگيختن‌تان مگر چون يك تن البته خدا شنواى بينا است.

آيا نمى‌بينى خدا در ميآورد شب را در روز و فرو ميبرد روز را در شب و رام نموده خورشيد و ماه را هر يك روانند بسوى سرآمدى نامبرده و آنكه خدا بآنچه انجام ميدهيد آگاه است. آن (چه ياد شد) باين (جهت) است كه خدا حق بوده و آنچه را ميخوانند غير او باطل باشد و البته خدا قادر قاهر است.

قرائت:

و البحر: «ابو عمرو» و يعقوب آن را بنصب و ديگران برفع خوانده‌اند.

يمده: «امام صادق جعفر بن محمد، ع» آن را مداده يعنى و البحر مداده خوانده ولى «ابن مسعود» و بحر يمده ميخواند و اين قرائت طلحة بن مصرف است. و اما «حسن و اعرج» آن را و البحر يمده به ميم مكسوره و ياء مضمومه ميخوانند.

دليل:

«ابو زيد» گويد- از اينكه يمده بضمه ياء و كسره ميم و يا آنكه يمده و مداده خوانده‌اند دليلش استعمال عرب است چنان كه گويند- «امددت القوم بمال و رجال امدادا» و نيز گويند «قلّ ماء ركيتنا فمددتها ...» «ابو عبيده» گويد: آيه باختصار چنين است كه اگر بنويسى كلمات خدا را باين قلم‌ها و دريا تمام نشود.

«ابو على» گويد: مقصود كلماتى است كه در قلم قدرت پروردگار واقع شده نه آنچه در خارج وجود پيدا نموده باشد.

«قتاده» گويد: اگر تمام درختان زمين قلم شود و به دريا هفت درياى ديگر اضافه شود و همه دوات گردد، قلم‌ها شكسته و دوات تمام ميشود پيش از آنكه عجائب خلقت‌هاى پروردگار و حكمت‌ها و علم او تمام شود.

«البحر» منصوب شده چون عطف بر اسم انّ ميباشد و (ما) اسم بوده و «اقلام» خبر انّ واقع ميشود و تقدير كلام «لو ان شجر الارض اقلام و البحر يمده ...» ميباشد و