بنا بتفسير «ضحاك و حسن» و چنان كه «ابى مسلم» گفته مقصود نطفه پدر و نطفه مادر است كه هر دو سست و ضعيف بوده، و بعضى گويند نطفه ابتداء ضعيف و تدريجاً در حمل تقويت خواهد يافت، و ديگران گويند نطفه در ابتداء مخلوقى ضعيف و تدريجاً قوى شده و پس از نه ماه انسانى كامل خواهد گرديد.

اما «ابن عباس و قتاده» آن را بسختى تفسير نموده يعنى سختى بعد از سختى و تعب پس از تعب- تا آنكه فرزند بدنيا بيايد-.

(وَ فِصالُهُ فِي عامَيْنِ‌): و باز گرفتنش از شير در آخر سال دوم باشد زيرا نوزاد بايد دو سال از شير مادر بهرمند شود چنان كه در آيه شريفه ميفرمايد(يُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَيْنِ كامِلَيْنِ لِمَنْ أَرادَ أَنْ يُتِمَّ الرَّضاعَةَ) شير ميدهند مادران فرزندان خويشتن را دو سال كامل اگر خواهان تكميل ارضاع او شود. و بنا بر اين در اين دو سال مادر مشقتهايى را بخود هموار ميكند تا فرزند را تربيت كند.

(أَنِ اشْكُرْ لِي وَ لِوالِدَيْكَ‌): اينكه بايد سپاس من و پدر و مادر خود را بجاى آورى و اين جمله تفسير و توضيح جمله‌(وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ) ميباشد پس سپاس خدا تعظيم او و فرمانبردارى از فرامينش بوده و سپاس پدر و مادر نيكى و احسان بآنان خواهد بود.

(إِلَيَّ الْمَصِيرُ): بسوى من بازگشت است، در اين جمله اشاره‌اى بتهديد بوده زيرا تمامى انسانها در قيامت بپاداش اعمال خود ميرسند.

(وَ إِنْ جاهَداكَ‌): و اگر پدر و مادرت كوشيدند.

(عَلى‌ أَنْ تُشْرِكَ بِي‌): تا شريك قرار دهى خداى ديگرى را با من.

(ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ‌): آنچه را كه نيست براى تو باو دانش زيرا اگر براى خدا شريكى بود بآن دانش مى‌داشتى و بصحت آن آگاهى يافته- دليل ميآوردى- و آنچه را كه بصحة آن نتوانى معتقد شوى پس باطل بوده و بالنتيجه دعواى شرك و همتايى براى پروردگار باطل خواهد بود.

(فَلا تُطِعْهُما): پس در اين باره اطاعت آنان نكنى.