ترجمه:

و از آيت‌هاى او است كه مى‌فرستد بادها را بشارت دهنده (بآمدن باران) تا آنكه بچشاند بمردم از رحمت خويش و تا روان شود كشتى بفرمانش و تا بجوئيد (بهره‌مند شويد) از فضل پروردگار شايد شما شكر گذارى نمائيد. و البته پيش از تو (اى محمد، ص) پيامبرانى بسوى ملتهايشان فرستادم پس با دليلهايى نزدشان آمدند (و متأسفانه انكار پيامبران نموده) پس انتقام گرفتيم از آنان كه گناه كردند و بر ما است يارى نمودن مردمى كه ايمان آورندگانند. خدا است آنكه ميفرستد.

بادها را تا برانگيزند ابر را پس پهن كند در آسمان هر گونه كه مى‌خواهد پس ميگرداند پاره پاره مى‌بينى قطرات باران كه بيرون ميآيد از وسطهاى آن برساند به باران هر كه را از بندگانش كه ميخواهد در آن گاه ايشان شادمان ميشوند. و اگر چه ايشان پيش از آنكه باران فرستاده شود نوميدگانند. پس بنگر به آثار رحمت خدا كه چگونه زنده كند زمين را پس از مردنش البته او زنده كند مردگان را (در قيامت) و او بر هر چيز توانا است.

قرائت:

كسفا: «ابو جعفر و ابن ذكوان» آن را با «سين» ساكنه و بقيه با فتحه خوانده‌اند و پيش از اين بحثش گذشت.

الى آثار: «ابن عامر» و تمامى اهل كوفه بجز «ابى بكر» آن را بصيغه جمع و بقيه «اثر» مفرد خوانده‌اند.

من خلاله: از على «ع» و نيز از «ابن عباس و ضحاك» نقل شده كه آنان «من خلله» بدون الف ميخواندند.

كيف يحيى الارض: «جحدرى و ابن سميفع و ابن حيات» آن را با تاء «كيف تحيى» خوانده‌اند.

دليل:

آثار: «ابو على گويد» دليل آنكه بمفرد «اثر» خوانده براى آنست كه مضاف‌