آگاه باش ايكه منع مى‌نمايى مرا از حضور در ميدان جنگ و امر ميكنى برسيدن لذتهاى زندگى، آيا تو ميتوانى ضمانت كنى كه مرا در دنيا تا ابد نگهدارى يا خير.

و مقصود اينست كه در اصل (ان احضر) بوده و (ان) حذف گرديده و فعل برفع خوانده شده است. در مثل گويند «اسم معيدى را بشنوى بهتر از آنست كه تا او را ببينى» ب: تقدير (آية) است و در اصل «من آياته آية يريكم البرق» بوده اما چون در كلام دلالت بود او حذف گرديد.

ابن مقبل گويد:

در جهان جز دو مرحله بيش نيست يا مى‌ميرم و يا خوش گذرانى نموده و كوشش كنم در آن.

ج: يك جمله با تقدير (واو) فرض كنيم و جمله بعد را مستقل بدانيم و در اصل «و يريكم البرق خوفا و طمعا، و من آياته ...» كه عطف جمله بر جمله خواهد بود و(خَوْفاً وَ طَمَعاً) مفعول له با تقدير لام ميباشند.

(ثُمَّ إِذا دَعاكُمْ دَعْوَةً مِنَ الْأَرْضِ‌): جار و مجرور متعلق بمحذوف ايكه حال براى «كم» بوده، ميباشد و تقدير «اذا دعاكم خارجين من الارض» است و ممكن است محذوف صفة «دعوة» بوده، و تقدير «دعوة ثابتة من الارض» باشد.

پس جار به «يخرجون» متعلق نبوده چون ما بعد «اذا» در ما قبلش عمل نكند.

مقصود:

بدنبال آيات قبل در باره آگاهى بندگان به خداشناسى، چنين فرمود:

(وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً): و از آيت‌هاى پروردگار آنكه قرار داده برايتان از نوع شكل و جنس شما جفتها (زنها) يى و اين خود منتى است زيرا بگفته «ابى مسلم» انسان بهم شكل خود گرايش بيشترى دارد. اما «قتاده» گفته مقصود آنكه «حوا» را از استخوان پهلوى «آدم» گرفتيم و سپس خلق نموديم، ولى بعضى گفته‌اند كه اصولا جنس زن از نطفه مرد گرفته شد و معنى آيه اينست.