داشتند- و بدان وسيله ثروت‌ها اندوخته مينمودند-.

(وَ عَمَرُوها أَكْثَرَ مِمَّا عَمَرُوها): و آنان بيش از اين بت‌پرستان (مكه) به آبادانى زمين رسيده بودند زيرا آنان از نظر نفرات و زندگى و تجمع اموال بيش از ايشان بوده‌اند، چشمه‌هايى زده و درختانى غرس نموده و قصرهاى زيبايى ساخته و بهره‌مند مى‌شدند اما پس از اندك زمانى همه نابود شده و در قبرها منزل گرفتند.

(وَ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ‌): پيامبرانشان بسوى آنان با دليلهايى- براى اثبات توحيد- از خداوند آمدند اما آنان پيامبران را انكار نموده و بايشان نسبت دروغ ميدادند و باين سبب خداوند عذاب فرستاد و همه را نابود نمود.

(فَما كانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ‌): پس خداوند نخواسته بود كه بر آنان ستم كند و بدون سبب نابودشان نمايد.

(وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ‌): و ليكن آنان خود بخويشتن ستم نموده و با انكار پيامبران و تكذيب و عدم اعتراف بتوحيد مستحق عذاب دو جهان گرديدند.

(ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ أَساؤُا): سپس عاقبت آنان كه بر خويشتن بد نموده و با كافر شدن و انجام معصيتها و انكار پيامبران ستم روا داشتند.

(السُّواى‌): خوى زشتى است كه صاحبش را زيان رسانيده و بزشتيها مى‌كشاند.

«ابن عباس» و «قتاده» گويند مقصود عذاب دوزخ است.

(أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ وَ كانُوا بِها يَسْتَهْزِؤُنَ‌): زيرا تكذيب نشانهاى خدا نموده، و آنها را به باد مسخره مى‌گرفتند.