وجه اشتقاق انس هم همين است كه افراد انسانى ديده شدنى نيستند.

(سَآتِيكُمْ مِنْها بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهابٍ قَبَسٍ‌): در جاى خود باشيد شايد از اين آتش خبرى از لحاظ راه بجويم و راه را بوسيله آن پيدا كنم. چون راه را گم كرده بود. يا شعله آتشى براى شما بياورم.

هر نورى كه امتداد داشته باشد شهاب ناميده ميشود.

در اينجا موسى به همسر خود خطاب جمع مذكر مى‌كند، زيرا وى را به منزله جماعتى مى‌شمارد كه در آن بيابان به آنها انس گرفته است. (شايد غير از همسرش همراهان ديگرى داشته است. مترجم).

(لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ‌): شايد بوسيله آن گرم شويد. زيرا دچار سرما شده بودند و فصل زمستان بود.

(فَلَمَّا جاءَها نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَ مَنْ حَوْلَها): هنگامى كه موسى به گمان خود به نزديك آتش آمد و حال آنكه نورى بود ايستاد. ملاحظه كرد كه نور از يكى از شاخه‌هاست كه از سبزى و درخشندگى كم نظير است. آتشى كه حرارتش درخت را نمى‌سوزاند و درختى كه به ترى خود آتش را خاموش نميكند. در شگفت ماند. دسته سوختى كه در دست داشت به آن نزديك كرد تا روشن كند. آتش بطرف او آمد و او ترسيد و دور شد. بهمين ترتيب موسى به آتش نزديك مى‌شد و آتش به موسى. تا اينكه وحى آمد كه فرشتگانى كه در اين آتشند و كسى كه در كنار آتش است- يعنى موسى- همه مباركند. علت اين است كه اين نور، فرشتگان بودند كه به- تسبيح و تقديس خداوند اشتغال داشتند. در حقيقت اين جمله دعاست. يعنى خداوند براى موسى و فرشتگانى كه در آنجا بودند مبارك گرداند.

برخى گويند: يعنى بزرگ است كسى كه سلطان و قدرت و برهانش در اين آتش ظاهر است. بنا بر اين بركت بنام خدا برميگردد. يعنى بزرگ است كسى كه اين نور را روشن كرد و مبارك است كسى كه در كنار اين آتش است، يعنى موسى و فرشتگان.