از ابن عباس نقل شده كه چون اين آيه نازل شد، پيامبر بالاى كوه صفا رفته، فرمود: يا صباحاه! قريش جمع شده، گفتند: چيست؟

فرمود: آيا اگر به شما بگويم كه دشمن شبانه يا بامدادان به شما حمله‌ور ميشود، تصديقم ميكنيد؟

گفت: آرى.

فرمود: شما را از عذاب شديدى كه در پيش داريد، مى‌ترسانم.

ابو لهب گفت: هلاك بشوى! براى اين همه ما را دعوت كردى.

خداوند هم سوره‌(تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ) را نازل كرد.

از امام صادق (ع) نيز چنين روايت شده است.

(وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌): در مقابل مؤمنينى كه پيروى تو ميكنند تواضع و فروتنى كن و خلق پسنديده داشته باش.

(فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِي‌ءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ‌): اگر خويشاوندانت از فرمانت سرپيچى كنند به آنها بگو: من از اعمال زشت و بت پرستى شما بيزارم.

(وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ‌): كار خود را به خدايى واگذار كه از دشمنان خود انتقام ميگيرد و بدوستان خود رحيم است. تا ترا از نيرنگ دشمنان و گردن- كشان مصون دارد.

(الَّذِي يَراكَ حِينَ تَقُومُ‌): خدايى كه ترا در وقت برخاستن از محل نشستن يا بستر براى نماز مى‌نگرد. چه تنها باشى و چه با ديگران.

ابن عباس مى‌گويد: يعنى در وقت قيام نماز ترا مى‌نگرد.

برخى گويند: يعنى هنگامى كه شب براى عبادت بر ميخيزى ترا مى‌بيند، كه در آن وقت احدى از حال تو خبر ندارد.

برخى گويند: يعنى هنگامى كه براى انذار و اداى رسالت بر ميخيزى ترا مى‌بيند.

(وَ تَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ‌): و مى‌بيند ترا كه در ميان نمازگزاران به ركوع‌