[سوره الشعراء (26): آيات 213 تا 220]

(فَلا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِي‌ءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216) وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217))

(الَّذِي يَراكَ حِينَ تَقُومُ (218) وَ تَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220))

ترجمه:

با خدا خدايان ديگرى مخوان كه از عذاب شدگان خواهى بود و خويشاوندان نزديك خود را بترسان و براى كسانى كه پيرويت مى‌كنند، فروتنى كن و اگر معصيت كنند، بگو: من از كردار شما بيزارم و بر خداوند مقتدر و رحيم توكل كن كه ترا هنگامى كه مى‌ايستى و هنگامى كه ميان ساجدان وارونه افتاده‌اى مى‌نگرد كه او شنوا و داناست.

قرائت:

فتوكل: اهل مدينه و ابن عامر به فاء و ديگران به واو خوانده‌اند و هر دو وجه خوب است.