عطيه گويد: اينان پنج نفرند: عبد اللَّه بن سلام، ابن يامين، ثعلبه، اسد و اسيد.

(وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلى‌ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ ما كانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ‌): اگر قرآن را بر كسى كه عرب نبود نازل ميكرديم و بر عربها قرائت ميكرد، به آن ايمان نمى‌آوردند و از پيروى خوددارى ميكردند. لكن ما قرآن را به زبان عربى بر فصيح- ترين ايشان كه از شريفترين خاندان بود نازل كرديم تا در آن تدبر كنند و بهتر تصديق و پيرويش نمايند.

برخى گويند: يعنى اگر قرآن را بر يكى از بهائم هم كه زياد منشأ تعجب مى‌شود، نازل مى‌كرديم، به آن ايمان نمى‌آوردند.

روايت شده كه از ابن مسعود در باره اين آيه سؤال شد، اشاره به شترش كرده، گفت: اين از اعجمين است.

(كَذلِكَ سَلَكْناهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ‌): همانطورى كه قرآن را بزبان عربى بر تو نازل كرديم، در دل كافران نيز واردش كرديم. يعنى ترا امر كرديم كه بهر نحوى هست قرآن را بگوش ايشان برسانى.

سپس مى‌گويد:

(لا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذابَ الْأَلِيمَ‌): مع الوصف به قرآن ايمان نمى- آورند. مگر عذاب اليم را به چشم خود بنگرند و از روى ناچارى تسليم شوند.

در اينجا خداوند به علم خويش خبر ميدهد كه اينان هرگز ايمان نخواهند آورد.

(فَيَأْتِيَهُمْ‌ بَغْتَةً وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ‌): عذابى كه آنها به تعجيل در خواست آن ميكنند، ناگهان برايشان نازل شود و بدون اينكه متوجه باشند گريبانشان را بگيرد.

(فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ‌): و آنها كه گرفتار شده‌اند بگويند: آيا بما مهلتى داده ميشود كه ايمان آوريم و تصديق كنيم؟

مقاتل گويد: همين كه پيامبر به آنها و عذاب داد، بمنظور تكذيب، به تعجيل پرداختند. از اينرو خداوند به منظور توبيخ ايشان ميفرمايد: