و دلت را ظرف آن قرار داد.

(لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ‌): منظور اين است كه مردم را به آيات خدا بترسانى.

(بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ‌): آيات خدا به زبان عربى است كه نيازمنديهاى مردم را براى ايشان بيان ميكند.

برخى گويند: يعنى قرآن به زبان قريش نازل شده است. تا بفهمند و نگويند:

نفهميديم.

برخى گويند: به زبان قوم جرهم نازل شده است.

علت اينكه قرآن به عربى نازل شده، اين است كه مخاطبين عرب هستند و ديگر اينكه قرآن به فصاحت خويش، فصحاء عرب را دعوت كرده است كه مثل قرآن بياورند.

آيه بزبان عربى شرافت بخشيده، زيرا صفت «مبين» به آن داده است. به همين جهت است كه زبان اهل بهشت را هم همين زبان قرار داده است.

(وَ إِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ‌): ذكر و خبر قرآن به وجه نويد و بشارت در كتب آسمانى پيشين آمده است.

مقصود اين نيست كه قرآن بر غير حضرت محمد 6 هم نازل شده است.

برخى گويند: مقصود اين است كه بر ساير انبياء نيز دعوت به توحيد و عدل و اعتراف به قيامت و قصه امتها نازل شده است.

(أَ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَماءُ بَنِي إِسْرائِيلَ‌): آيا علم دانشمندان بنى- اسرائيل به بشارتهايى كه نسبت به بعثت پيامبر اسلام در كتب قديم بوده، براى ايشان دليل بر صحت نبوت وى نيست؟

علماء بنى اسرائيل كه به قرآن ايمان آورده بودند، خبر ميدادند كه نام پيغمبر در كتب ايشان برده شده است و يهود و قوم عرب از آنها مى‌شنيدند و همين مطلب وسيله ايمان طايفه اوس و خزرج گرديد.

ابن عباس گويد: مقصود از علماء بنى اسرائيل، عبد اللَّه بن سلام و اصحاب اوست.