ضعيف را كمك ميكرد و چون بمغازه‌داران مى‌رسيد، قرآن را ميگشود و اين آيه را(تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً) براى آنها ميخواند و ميفرمود: اين آيه در باره زمامداران دادگر و قدرتمندان متواضع نازل شده است.

نيز روايت شده است كه فرمود: انسان از بند نعل خويش در شگفت مى‌ماند و داخل در اين آيه ميشود:(تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ ...) يعنى: هر كس به لباس خويش بر كسى تكبر كند، از آنهاست كه در روى زمين اراده برترى جويى دارند.[1] كلبى گويد: مقصود از فساد در روى زمين اين است كه مردم را به پرستش غير خدا دعوت كند.

عكرمه گويد: مقصود اين است كه مالى را به ناحق بستاند.

(وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ‌): سرانجام نيك، يعنى رستگارى بوسيله پاداش براى كسانى است كه از شرك و معصيت بپرهيزند.

برخى گويند: يعنى بهشت براى كسانى است كه بوسيله اداى فرائض و اجتناب معاصى از كيفر خدا بپرهيزند.

(مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْها): هر كه كار نيكو كند، پاداشش بهتر از آن است.

[1]- مطابق دلايلى كه در دست است قصد و تصميم بدى و فساد و علاقه بگناه و اهل گناه، هم مؤاخذه و عقاب دارد و لو اينكه عملى هم انجام نگيرد. بديهى است كه داشتن قصد و تصميم و علاقه، انسان را به خود عمل هم مى‌كشاند. الا اينكه مانعى و رادعى او را از انجام آنچه مورد علاقه‌اش هست يا تصميم انجام آن دارد، باز دارد. خود قرآن مى‌گويد:« إِنْ تُبْدُوا ما فِي أَنْفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحاسِبْكُمْ بِهِ اللَّهُ» آنچه در دل داريد چه ظاهر كنيد و چه ظاهر نكنيد براى شما محاسبه دارد. در روايت هم آمده است:

« الراضى بفعل قوم كالداخل فيه معهم»

كسى كه به عمل جمعى راضى باشد، مثل اين است در انجام آن فعل با آنها شريك و همراه است. على هذا آن رواياتى كه در باره عفو از قصد خالص وارد شده است در مورد كسى است كه از قصد خود يا از رضاى خود منصرف و پشيمان گردد.