ترجمه:

آن خانه آخرت را براى كسانى قرار داده‌ايم كه در روى زمين اراده برترى و فساد ندارند و عاقبت نيكو براى پرهيزكاران است. كسى كه حسنه بياورد، براى او پاداشى است بهتر از آن و كسى كه سيئه بياورد، كسانى كه بدى كنند، جز كيفر كردارشان نمى‌بينند. آنكه اطاعت از دستور قرآن را بر تو واجب ساخته است ترا به مكه بر ميگرداند. بگو: خداى من به حال كسى كه هدايت آورده و كسى كه در گمراهى آشكار است، داناتر است. تو اى رسول، اميدوار نبودى كه خداوند قرآن بر تو نازل كند. جز اينكه رحمت پروردگارت شامل حالت شد، پس پشتيبان كافران نباش و بعد از آنكه قرآن بر تو نازل شد، كافران ترا از اطاعت آن باز ندارند و بسوى خدايت فرا بخوان و از مشركين نباش و با خدا خدايان ديگرى مخوان، جز او خدايى نيست.

هر چيزى هلاك است جز ذات خداوند. فرمان براى اوست و بسوى او برگردانده مى‌شويد.

شان نزول:

گويند: هنگامى كه پيامبر خدا در مهاجرت بمدينه، به جحفه رسيد، اشتياق مكه پيدا كرد. جبرئيل بحضورش آمده، عرض كرد: اشتياق وطن و زادگاه خود دارى؟

گفت: آرى. جبرئيل گفت: خداوند ميفرمايد:(إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرادُّكَ إِلى‌ مَعادٍ) و بتو وعده ميدهد كه ترا با پيروزى به مكه بر گرداند. پس اين آيه در جحفه نازل شده است و نه مكى است و نه مدنى. مكه را «معاد» گفته است بخاطر عود و بازگشت پيامبر به آنجا.

مقصود:

(تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً):

بهشت را براى آن كسانى مقرر داشته‌ايم كه در روى زمين اراده ظلم و تكبر نسبت به بندگان ما ندارند و به معصيت، مصمم نيستند.

روايت شده است كه: على (ع) تنها به بازار مى‌رفت و گمشدگان را هدايت و