ترجمه:

تو هر كه را دوست دارى هدايت نميكنى ولى خدا هر كه را بخواهد هدايت ميكند و او به هدايت يافتگان داناتر است. گفتند: اگر با تو بهدايت روى آوريم از سرزمينمان رانده مى‌شويم. آيا حرمى امن براى آنها مهيا نساختيم كه ثمرات هر چيزى كه رزقى است از جانب ما به آنجا آورده ميشود؟ لكن بيشتر آنها نميدانند.

چه بسا قريه‌ها را كه سپاس معيشت خود بجاى نياوردند، دچار هلاكت كرديم. اين است خانه‌هاى آنها كه بعد از آنها مسكون نشده است جز كمى و ما وارث ايشان بوديم. پروردگارت مردم قريه‌اى را هلاك نميكند مگر اينكه رسولى در آن قريه مبعوث گرداند كه آيات ما را بر ايشان بخواند و ما قريه‌ها را تباه نميكنيم مگر اينكه اهل آنها ستمكار باشند. آنچه به شما داده شده است متاع زندگى دنيا و زينت آن است و آنچه پيش خداست بهتر و باقى‌تر است. آيا تعقل نميكنيد؟

قرائت:

يجبى: اهل مدينه و يعقوب و سهل به تاء و ديگران به ياء خوانده‌اند. علت اين است كه اسناد به ثمرات كه مؤنث حقيقى نيست، داده شده.

أ فلا تعقلون: هم به ياء خوانده شده، هم به تاء.

لغت:

تخطف: ربودن و سلب كردن.

جبايت: جمع آورى.

بطر: طغيان و سركشى در موقع نعمت.

اعراب:

رزقا: حال يا مفعول مطلق براى فعل محذوف يا مفعول له.

(مِنْ لَدُنَّا): در محل نصب و صفت.

كم: مفعول به به معنى كثير.

(مِنْ قَرْيَةٍ): در محل نصب و تميز. زيرا هر گاه ميان «كم» خبريه و تميز آن فاصله‌