فرعون و قومش رفت و آيات و معجزات روشن و آشكار ما را به آنها ارائه داد. ولى آنها گفتند: اين‌ها سحر و جادو است و اصل و اساس درستى ندارد. زيرا حيله و نيرنگى است كه انسان را به اشتباه اندازد.

(وَ ما سَمِعْنا بِهذا فِي آبائِنَا الْأَوَّلِينَ‌): چنين چيزى كه او ادعا ميكند، سابقه ندارد و از پدرانمان هم نشنيده‌ايم.

با اينكه دعوت‌هاى پيشين از نوح و هود و صالح و .. انجام شده بود، علت اينكه مدعى هستند كه سابقه ندارد يا اين است كه: فاصله زياد شده بود يا اين است كه پدرانشان هم تصديق نكرده بودند.

پس مقصود اين است كه شنيده نشده است كه پدرانمان دعوت پيامبران را تصديق كرده باشند. يعنى آنها از ما بزرگتر و فهميده‌تر بودند و اگر اينگونه دعوتها حقيقتى داشت، آنها تصديق و اجابت مى‌كردند. زيرا هميشه شخص كاملتر و عاقلتر بهتر حقيقت را درك ميكند تا شخص كم عقل و كم فهم.

اما اين بهانه هم درست نيست. زيرا حقيقتى كه از راه استدلال شناخته مى‌شود، براى هر كسى كه راه آن را بپيمايد، قابل شناخته شدن است، اعم از اينكه كم فهم‌تر باشد يا نباشد. شخص كاملتر و عاقلتر هم اگر راه استدلال نپيمايد، از شناخت آن عاجز خواهد بود.

(وَ قالَ مُوسى‌ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَنْ جاءَ بِالْهُدى‌ مِنْ عِنْدِهِ وَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عاقِبَةُ الدَّارِ):

ولى موسى در پاسخ آنها گفت: خداى من بهتر مرا مى‌شناسد و او گواه من است و با داشتن چنين گواهى از تكذيب شما بيم ندارم. همان خدايى كه علم دارد به اينكه سرانجام نيكو براى ما و براى همه اهل حق و انصاف است. در حقيقت موسى ميخواهد بگويد: خدا داناتر است كه كداميك از ما به حق و كداميك از ما بر باطليم، حجت من هم آشكار است.

(إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ‌): كسى كه بخود ظلم كند و مرتكب گناه و كفر نعمت شود، روى رستگارى نمى‌بيند.