(إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلَائِهِ‌): ترا با اين دو آيت با هر بسوى فرعون و قومش مى‌فرستيم.

(إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً فاسِقِينَ‌): اينها مردمى هستند كه از طاعت خدا خارج گشته، بكفر كه اعظم گناهان است روى آورده‌اند.

(قالَ رَبِّ إِنِّي قَتَلْتُ مِنْهُمْ نَفْساً فَأَخافُ أَنْ يَقْتُلُونِ‌): موسى به پيشگاه الهى عرضه داشت: پروردگارا، من يكى از فرعونيان را كشته‌ام و مى‌ترسم كه مرا به انتقام قتل او بكشند.

(وَ أَخِي هارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِساناً): برادرم هارون از من فصيح‌تر است. اين جمله را بخاطر اين ميگويد كه در زبانش عقده‌اى بود، قبلا در باره علت پيدايش اين عقده (گره) سخن گفته‌ايم. البته خداوند بدعاى موسى اين عقده را به تمامى يا بيشتر آن از زبانش برداشت.

(فَأَرْسِلْهُ مَعِي رِدْءاً يُصَدِّقُنِي إِنِّي أَخافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ‌): او را براى تبليغ رسالتت به پشتيبانى و حمايت من بفرست تا مرا تصديق كند.

موسى هنگامى براى رسالت خود شريك و حامى مسألت ميدارد كه از راه وحى علم پيدا كرده است كه مطابق مصلحت است.

برخى گويند: مقصود اين است كه هارون را با من بفرست تا فرعون تصديقم كند.

(قالَ سَنَشُدُّ عَضُدَكَ بِأَخِيكَ‌): اين هم استعاره ديگرى است. يعنى: پيامبرى با تو قرار ميدهم و تو را بوسيله او تأييد ميكنم.

(وَ نَجْعَلُ لَكُما سُلْطاناً): و براى شما حجت و قوت و برهانى قرار ميدهيم.

(فَلا يَصِلُونَ إِلَيْكُما بِآياتِنا): تا به سبب آيات و معجزاتى كه به شما عطا كرده‌ايم، به شما دسترسى پيدا نكنند و از شما بترسند.

برخى گويند: يعنى بوسيله آيات و معجزات خود به شما قدرتى ميدهيم كه به شما دسترسى پيدا نكنند.

اكنون وعده پيروزى به آنها داده، مى‌فرمايد:

(أَنْتُما وَ مَنِ اتَّبَعَكُمَا الْغالِبُونَ‌): شما و پيروانتان بر فرعون و قومش‌