نكشيد. شايد ما را نفع بخشد يا او را بفرزندى بگيريم. و حال آنكه نميدانستند.

قلب مادر موسى از همه چيز فارغ بود و نزديك بود كه اگر براى اينكه از مؤمنين باشد، صبر بر دلش نمى‌نهاديم، آشكارش سازد.

قرائت:

حزنا: كوفيان بجز عاصم «حزْن» خوانده‌اند و هر دو بيك معنى است.

اعراب:

خفت: مفعول اين فعل محذوف است به تقدير «احداً»( قُرَّتُ عَيْنٍ لِي‌): خبر مبتداء محذوف: «هو»( وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ‌): حال.

مقصود:

سپس خداوند بيان ميكند كه چگونه فرعون و قومش را هلاك كرد تا دليل باشد بر كمال قدرت و حكمتش. مى‌فرمايد:

(وَ أَوْحَيْنا إِلى‌ أُمِّ مُوسى‌ أَنْ أَرْضِعِيهِ‌): بمادر موسى الهام كرديم و بدلش انداختيم كه طفل را تا نترسيده‌اى شير ده.

در اينجا تعبير بوحى دارد و اين وحى نه وحيى است كه به انبياء مى‌شود. برخى گفته‌اند: جبرئيل بر مادر موسى نازل شد. برخى گفته‌اند: خواب ديد و علماء بنى- اسرائيل خوابش را تعبير كردند.

(فَإِذا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقِيهِ فِي الْيَمِ‌): و هنگامى كه ترسيدى مأمورين فرعون بچه را بكشند، او را بدرياى نيل بيفكن.

(وَ لا تَخافِي وَ لا تَحْزَنِي إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَ جاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ‌): از مردان او نترس و از دورى او محزون مباش كه ما بزودى او را تندرست بتو بر ميگردانيم و او را يكى از پيامبران خواهيم ساخت.

در اين آيه، دو امر و دو نهى و دو خبر و دو بشارت است.

نقل شده است كه شخصى اشعارى از يك زن باديه‌نشين شنيد كه بسيار فصيح بود.