ترجمه:

هنگامى كه در صور دميده شود، در آن روز نسبى ميان ايشان نيست و از يكديگر نمى‌پرسند. آنان كه ميزانهايشان سنگين است رستگارند و آنان كه ميزانهايشان سبك است، بخود ضرر زده، هميشه در جهنمند. صورتشان را آتش مى‌سوزاند و آنها ترشرويانند. آيا آيات من بر شما خوانده نشد و شما تكذيب مى- كرديد؟ گويند: پروردگارا، بدبختى ما بر ما غالب شد و ما مردمى گمراه بوديم.

پروردگارا، ما را از آتش خارج گردان، اگر برگرديم، ستمكاريم. گويد: دور شويد و در آتش بمانيد و با من تكلم نكنيد. گروهى از بندگان من بودند كه ميگفتند:

پروردگارا، ايمان آورديم. ما را بيامرز و رحم كن و تو بهترين رحم كنندگانى. شما آنها را مسخره كرديد تا ذكر مرا از ياد شما بردند و شما به آنها ميخنديديد.

قرائت:

كوفيان بجز عاصم «شقاوتنا» خوانده‌اند و در اين صورت مصدرى است به وزن «سعادة» هم چنان كه «شقوة» مصدرى است به وزن «فطنة» سخرى: اهل كوفه- بجز عاصم- و اهل مدينه بضم سين و ديگران بكسر سين خوانده‌اند (همچنين در سوره ص) اگر بضم سين باشد، بمعنى انقياد است- و بهمين جهت در سوره زخرف همه قراء بضم سين خوانده‌اند. اما بكسر سين به معنى استهزاء است.

لغت:

نفخ: دميدن شديد و رسيدن باد سموم بصورت.

كلوح: بازماندن دهان و پيدا شدن دندانها.

خسأ: دور كردن.

اعراب:

عامل در «اذا» و «بينهم» و «يومئذ» خبر «لا انساب» است كه حذف شده.

(تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ): در محل نصب و حال و عامل آن «خالدون» است.