و رؤساى ايشان را گرفتار عذاب آخرت يا عذاب دنيا- يعنى شمشير بدر- كنيم. برخى گويند: منظور عذاب گرسنگى است. زيرا پيامبر دعا كرد و بدرگاه خداوند عرضه داشت: «خدايا بر قوم مصر سخت بگير و سالهايى براى آنها پيش آور همچون سالهاى قوم «يوسف» خداوند آنها را گرفتار قحط كرد تا مردار و گوشت سگ خوردند.

(إِذا هُمْ يَجْأَرُونَ‌): در آن وقت به واسطه شدت عذاب، ناله و فرياد ميكنند. بقولى يعنى كمك ميخواهند و بقولى يعنى بدرگاه خدا توبه ميكنند.

(لا تَجْأَرُوا الْيَوْمَ إِنَّكُمْ مِنَّا لا تُنْصَرُونَ‌): امروز ناله نكنيد كه كسى شما را بدفع عذاب ما يارى نميكند.

(قَدْ كانَتْ آياتِي تُتْلى‌ عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ عَلى‌ أَعْقابِكُمْ تَنْكِصُونَ‌): روزى بود كه آيات من براى شما كافران معذب، خوانده مى‌شد و شما روى گردان بوديد و تكذيب مى‌كرديد.

(مُسْتَكْبِرِينَ بِهِ‌): حرم يا مكه را وسيله برترى خود بر ساير مردم قرار داده بوديد. بقولى يعنى: از قبول سخنان محمد 6 كبر مى‌ورزيديد.

(سامِراً تَهْجُرُونَ‌): شبانه در معايب پيامبر سخن ميگفتيد و از حق اعراض ميكرديد يا دهان به بدگويى مى‌گشوديد.

(أَ فَلَمْ يَدَّبَّرُوا الْقَوْلَ‌): آيا اينها در باره قرآن دقت نميكنند تا دلائل روشن آن را در باره راستگويى پيامبر ما دريابند؟!( أَمْ جاءَهُمْ ما لَمْ يَأْتِ آباءَهُمُ الْأَوَّلِينَ‌): ابن عباس گويد: يعنى آيا نوح و ابراهيم و پيامبران ديگر را بسوى قومشان نفرستاديم؟ محمد 6 نيز مثل پيامبران ديگران از جانب ما مأمور است.

(أَمْ لَمْ يَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ‌): ابن عباس گويد: يعنى آيا اين همان محمدى نيست كه در كوچكى و بزرگى او را مى‌شناختند و براستگويى و امانتدارى و وفاى بعهد نزد ايشان معروف بود؟ بدينترتيب آنها را توبيخ ميكند كه با اينكه او را براستى و درستى و شرافت خانوادگى شناخته بودند، انكارش كردند