ترجمه:

هر كسى را باندازه تواناييش تكليف ميكنيم و پيش ما كتابى است كه بحق سخن ميگويد و آنها ظلم نميشوند. بلكه دلهاى ايشان از اين مطلب غافل است و غير از غفلتشان كارهاى زشتى هم انجام ميدهند. هنگامى كه رؤسا و عياش‌هاى ايشان را دچار عذاب كرديم، شيون ميكنند. امروز شيون نكنيد كه يار و ياورى در برابر ما نداريد. آيات من براى شما خوانده مى‌شد و شما عقب مى‌رفتيد. حال آنكه كبر مى‌ورزيديد و شبانه عيبجويى پيامبر ميكرديد و حق را رها مى‌ساختيد. آيا در باره قرآن دقت نكردند؟ آيا كتابى بر آنها نازل گرديد كه بر نياكان ايشان نازل نگرديده بود؟ آيا پيامبر خود را نشناختند و او را انكار كردند؟ آيا به او نسبت جنون دادند؟ بلكه او بحق نزد ايشان آمد و بيشتر آنها از حق كراهت دارند. و اگر حق تابع هواى ايشان بود، آسمانها و زمين و هر كه در آنهاست، فاسد مى‌شد. بلكه چيزى بر آنها نازل كرديم كه وسيله شرف و سر بلندى آنهاست و آنها از شرف خود روى گردانند.

قرائت:

تهجرون: نافع بضم تاء و كسر جيم و ديگران بفتح تاء و ضم جيم خوانده‌اند.

بنا بر اول به معنى بدگويى و بنا بر دوم بمعنى ترك و هذيان گويى است.

لغت:

وسع: توانايى تكليف: به مشقت انداختن. البته تكليف خداوند، براى انسان فايده دارد.

غمر: پوشش، سختى جؤار: فرياد زدن و كمك خواستن نكوص: عقب رفتن‌

اعراب:

وسعها: مفعول دوم «نكلف» بالحق: اگر «حق» مصدر است، حرف باء زائد است و اگر صفت است، تقدير