سفره براى جدا كردن قطعه‌اى از آن.

حذيفه گويد: اين آيه دلالت دارد بر اينكه آفرينش، فعل مخصوص خدا نيست جز اينكه آفرينش حقيقى مخصوص خداوند است. زيرا حقيقت آفرينش عبارت است از ايجاد چيزى با اندازه گيرى و محاسبه دقيق، بدون تفاوت و اختلاف بديهى است كه چنين عملى مخصوص خداوند است. بدليل:(أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ) (آفرينش و امر مخصوص خداوند است: اعراف 55) در روايت است كه عبد اللَّه بن سعد بن ابى سرح كاتب پيامبر بود، هنگامى كه به‌(خَلْقاً آخَرَ) رسيد، بدلش خطور كرد:

(فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ) هنگامى كه پيامبر اين قسمت را به او املاء كرد، عبد اللَّه پيش خود گفت: اگر محمد 6 پيامبر است و به او وحى ميشود، منهم پيامبرم و بمن هم وحى ميشود. از اينرو بمكه رفت و مرتد شد.

اگر اين روايت صحيح باشد، اشكالى ندارد. زيرا مانعى نيست كه بر حسب اتفاق چنين جمله‌اى بقلب كسى خطور كند. لكن اين مرد فرومايه و نگونبخت، دچار اشتباه شد يا اينكه خود را بوادى هولناك اشتباه افكند، آنهم بخاطر اينكه نسبت بمقام منيع رسالت دچار رشك بود و در اعماق قلبش كفر مى‌ورزيد.

(ثُمَّ إِنَّكُمْ بَعْدَ ذلِكَ لَمَيِّتُونَ‌): بعد از مراحلى كه ذكر شد، سرانجام همه شما ميميريد و اين، هنگامى است كه مدت معين از سنين عمر را پشت سر بگذاريد.

(ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ تُبْعَثُونَ‌): سر انجام در روز قيامت بموقف حساب و پاداش مى‌رويد.

خداوند خبر داد كه اين ساختمان عجيب وجود انسان سر انجام بمرگ متلاشى ميشود. زيرا هدف صحيحى در كار است كه عبارت است از زنده شدن و بازگشتن. اين زنده شدن و بازگشتن در روز قيامت، منافاتى با زنده شدن در قبر ندارد. زيرا اثبات زنده شدن انسان در روز قيامت، منافاتى با زنده شدن در مواقع ديگر ندارد. همانطورى كه خداوند قوم موسى را بر كوه و افراد ديگرى را در جاهاى ديگر زنده كرده است.