ميكنند.

اصل لغو، به كارهاى بى‌فايده اطلاق مى‌شود. اعم از اينكه باطل باشد يا نباشد.

از اينرو به كار آدم ساهى و غافل نيز لغو گفته مى‌شود. حال آنكه كار چنين آدمى نه خوب است نه بد. الا اينكه ضرر آن به غير برسد كه در اين صورت، مورد اختلاف است كه آيا نيك است يا بد؟

(وَ الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً): هنگامى كه به قرآن و ادله‌اى كه خداوند اقامه كرده است، موعظه شوند، دقت و تأمل مى‌كنند و همچون كران و كوران نيستند كه گويى چيزى نشنيده و نديده‌اند. بلكه چشم و گوش خود را باز ميكنند و نفع معنوى مى‌برند.

حسن مى‌گويد: چه بسيار كسانى كه قرآن ميخوانند ولى همچون كور و كر مى‌مانند!( وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ‌): مى‌گويند:

پروردگارا، زنان و فرزندانى بما بده كه به پرستش تو ما را شاد گردانند. در دنيا اهل صلاح باشند و در آخرت، اهل بهشت.

(وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً): پروردگارا، ما را از كسانى قرار ده، كه اهل تقوى به آنها تأسى ميجويند.

ممكن است كه منظور اين باشد كه پروردگارا، اهل تقوى را پيشواى ما قرار ده.

بنا بر اين آيه شريفه در اصل بوده است: «و اجعل المتقين لنا اماما»( أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِما صَبَرُوا): مردمى كه اين اوصاف را دارند، پاداششان در درجه اعلاى بهشت است. بخاطر اينكه به طاعت خدا و رسول و سختى‌هاى دنيا صبر كرده‌اند.

اصل غرفه، بنائى است كه روى بناى ديگرى ساخته شده است. برخى گويند:

غرفه، نام بالاترين منزلهاى بهشت است. هم چنان كه در دنيا نيز غرفه بالاترين مسكن است.