(وَ يُلَقَّوْنَ فِيها تَحِيَّةً وَ سَلاماً): فرشتگان در بهشت آنها را به سخنان سرور- آميز و نويد به پاداش عظيم، ملاقات مى‌كنند.

(خالِدِينَ فِيها حَسُنَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقاماً): آنان در بهشت كه جايگاهى نيكو و پسنديده است، جاودانى هستند و گرفتار مرگ و زوال نميشوند.

(قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ‌): بگو: اگر بخاطر دعوت شما به اسلام نبود، خداوند توجهى و عنايتى به شما نداشت. بديهى است كه چيزى كه مورد توجه و عنايت نباشد، وجود و عدمش يكسان است.

مقصود اين است كه به مشركين گفته شود كه نيكى و بدى ايشان سود و زيانى براى خداوند ندارد تا خدا بخاطر سود و زيان خود ايشان را دعوت بدين كند.

بلكه اين مقتضاى حكمت است كه خداوند بندگان خود را بوسيله پيامبران دعوت به دين كند.

ممكن است منظور اين باشد كه اگر دعا و عبادت شما نبود، خداوند به شما عنايت و توجهى نداشت. يعنى كسى كه عبادت نكند، پيش خدا قدر و منزلتى ندارد.

يزيد بن معاويه عجلى از امام باقر (ع) مى‌پرسد: قرائت افضل است يا دعاى بسيار؟ مى‌فرمايد: دعاى بسيار بهتر است و همين آيه را مى‌خواند.

(فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزاماً): شما مردم مكه، دعوت خدا و پيغمبر را تكذيب كرديد و ديرى نمى‌پايد كه كيفر آن دامنگير شما خواهد شد.

برخى گويند: منظور اين است كه اين تكذيب شما دامنگير شما خواهد شد و راه توبه را به روى شما مى‌بندد.

برخى گويند: منظور كشته شدن در جنگ بدر يا عذاب آخرت است.