و سلام ملاقات مى‌شوند. بهشت خانه جاودانى آنهاست و قرارگاه و اقامتگاه خوبى است.

بگو، اگر دعاى شما نبود، خداوند به شما عنايتى نداشت. شما تكذيب كرديد و بزودى تكذيب شما دامنگير شما مى‌شود.

قرائت:

و ذرياتنا: اين كلمه را كوفيان و ابو بكر به صيغه مفرد و ديگران به صيغه جمع خوانده‌اند. علت اينكه مفرد خوانده‌اند اين است كه در اين حالت هم معنى مفرد دارد و هم معنى جمع.

يلقون: اين كلمه را كوفيان- بجز حفص- به فتح ياء و سكون لام و ديگران به ضم ياء و فتح لام و تشديد قاف خوانده‌اند. نمونه هر دو قرائت در قرآن كريم موجود است. نمونه قرائت دوم اين آيه است:(لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً) (انسان 76) و نمونه قرائت اول اين آيه:(فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا) (مريم 59)

لغت:

قره: قرار و آرامش و خنكى چشم در وقت شادى.

مقصود:

(وَ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتاباً): آنان كه از معصيت‌ها دور و نادم شوند و كردار شايسته انجام دهند، بازگشتشان بسوى خدا، بازگشتى عظيم و پسنديده است.

على بن عيسى ميان بازگشت بسوى خدا و بازگشت از زشتى‌ها فرق گذاشته، گويد: بازگشت بسوى خدا مقتضى طلب ثواب است ولى بازگشت از زشتى‌ها چنين اقتضايى ندارد. بنا بر اين مقصود از آيه شريفه اين است كه هر كس ميخواهد از گناهان بازگشت كند، بايد بازگشت بسوى خدا كند و مقصودش از توبه، تحصيل پاداش و خشنودى او باشد.

برخى گفته‌اند: منظور اين است كه توبه و عمل صالح، بريدن از همه چيز و پيوستن به خداست. ملاحظه كنيد كسى كه تن به خدمت يكى از پادشاهان ميدهد،