يقتروا: اهل مدينه و ابن عامر بضم ياء و اهل كوفه بفتح ياء و ضم تاء و اهل بصره و ابن كثير بفتح ياء و كسر تاء خوانده‌اند.

يضاعف: ابو جعفر و ابن عامر و سهل و يعقوب از باب تفعيل و به جزم (همچنين در يخلد) و ابن عامر به رفع (و همچنين يخلد) و ابو بكر به باب مفاعله و رفع (همچنين در يخلد) و نافع و ابو عمرو و اهل كوفه- جز ابو بكر- به باب مفاعله و جزم (و جزم در يخلد) خوانده‌اند. جزم بنا بر بدل بودن از «يلق» و رفع بنا بر استيناف است. اما باب تفعيل و مفاعله از لحاظ معنى يكى هستند.

لغت:

خلفة: جانشين هون: سكينه و وقار غرام: شديدترين عذاب كه جدا نشود.

اعراب:

(الَّذِينَ يَمْشُونَ‌): خبر براى «عباد» ممكن است خبر آن‌(أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ) باشد. در اين صورت‌(الَّذِينَ يَمْشُونَ) صفت است.

هونا: حال.

سلاما: مفعول مطلق فعل محذوف.

(مُسْتَقَرًّا وَ مُقاماً): تميز. مخصوص به ذم حذف شده است.

مقصود:

اكنون خداوند به ستايش ذات بيهمتاى خود پرداخته، مى‌فرمايد:

(تَبارَكَ الَّذِي جَعَلَ فِي السَّماءِ بُرُوجاً): بزرگ است خدايى كه براى ستارگان سيار در آسمان منازل و برجهايى قرار داد، اين منازل دوازده تاست: حمل، ثور، جوزا، سرطان، اسد، سنبله، ميزان، عقرب، قوس، جدى، دلو و حوت. برخى گويند:

منظور ستارگان بزرگ است. اينكه اينها برج ناميده شده‌اند، بخاطر ظهور آنهاست.

(وَ جَعَلَ فِيها سِراجاً وَ قَمَراً مُنِيراً): و در آسمان خورشيد و ماه روشن آفريد