(لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَ عَتَوْا عُتُوًّا كَبِيراً): سوگند كه اينان با اين سخنانشان در پى كبر و خود پسندى برخاسته‌اند و سخت در پى طغيان و عنادند و فرمان خدا را تمرد كرده‌اند.

اكنون اعلام ميكند كه در روز قيامت، آنها فرشتگان را خواهند ديد:

(يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلائِكَةَ لا بُشْرى‌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ‌): روزى فرشتگان را خواهند ديد كه هيچكس مردم مجرم را نويد به بهشت و پاداش نخواهد داد. مقصود از مجرم در اينجا كافر است.

(وَ يَقُولُونَ حِجْراً مَحْجُوراً): فرشتگان در آن روز به آنها مى‌گويند: حرام است بر شما كه كسى شما را نويد دهد.

برخى ميگويند: در دوران جاهليت رسم بود كه هر گاه در ماه‌هاى حرام كسى به كسى بر ميخورد كه از او مى‌ترسيد، به او ميگفت:(حِجْراً مَحْجُوراً) يعنى به- احترام اين ماه، بر تو حرام است كه متعرض من شوى و بدينوسيله جلو تجاوز او را ميگرفت. در روز قيامت همه مجرمين همين عبارت را در برابر ملائكه بر زبان مى‌آورند به اميد اينكه برايشان نفعى داشته باشد.

برخى گويند: يعنى فرشتگان به آنها مى‌گويند: جز كسى كه خدا را به يگانگى شناخته، نمى‌تواند وارد بهشت شود.

برخى گويند: يعنى فرشتگان به آنها مى‌گويند: حرام است بر شما كه پناه بياوريد، هيچكس به شما پناه نخواهد داد.

(وَ قَدِمْنا إِلى‌ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً): ما به كردار آنها مى‌پردازيم و آن را بصورت غبار پراكنده‌اى در مى‌آوريم كه هيچ فايده‌اى براى آنها نداشته باشد. اين قسمت از نظر فن بلاغت عجيب است. زيرا ميخواهد بگويد:

همچون كسى كه بچيزى روى مى‌آورد كه آن را نمى‌پسندد و قصدش ديگرگون ساختن آن است، ما نيز بكردار ناپسند و مكروه آنها روى مى‌آوريم و آن را بر باد ميدهيم. مقصود اين است كه آنها در دنيا كارهايى كرده‌اند كه از آنها اميد فايده‌