ترجمه:

خدا روشنى بخش آسمانها و زمين است. مثل نورش مانند چراغدانى است كه در آن چراغى است و چراغ در شيشه‌اى است. گويا شيشه ستاره درخشانى است كه از روغن درخت مبارك زيتون كه نه شرقى و نه غربى است فروغ مى‌گيرد كه اگر چه آتشى به آن نرسد نزديك است كه روشنى بخشد. نورى است بر نور. خدا هر كه را خواهد براى نورش هدايت كند و مثل‌ها را براى مردم مى‌زند و خدا بهر چيزى داناست. اين چراغ در خانه‌هايى است كه خدا اذن داده برافراشته شوند و در آنها نام خدا برده شود و مردانى كه تجارت و بيع آنها را از ياد خدا و اقامه نماز و زكات باز نميدارد و از روزى كه دلها و ديده‌ها در آن روز منقلب مى‌شوند، مى‌ترسند، در آن خانه‌ها تسبيح خدا ميكنند. تا خدا بهتر از آنچه عمل كرده‌اند، آنها را پاداش دهد و از فضل خود براى آنها زياد كند و خدا هر كه را بخواهد بيحساب روزى ميدهد.

قرائت:

درى: ابو جعفر و ابن كثير و يعقوب به ضم دال و تشديد ياء و ابو عمرو به كسر دال و همزه آخر خوانده‌اند بنا بر اول منسوب به «در» يا در اصل «درئ» بوده و همزه قلب به ياء شده است.

يوقد: ابو جعفر و ابن كثير و يعقوب «توقد» و ابو عمرو و ابو بكر و حمزه «توقد» و ديگران «يوقد» خوانده‌اند.

قرائت اخير فاعل فعل «مصباح» و قرائت دوم فاعلش «زجاجه» به تقدير «مصباح- الزجاجه» و بنا بر قرائت «توقد» فاعل خود زجاجه است.

يسبح: ابو بكر و ابن عامر بفتح باء و ديگران به كسر خوانده‌اند. طبق قرائت اول جار و مجرور نائب فاعل است.

اعراب:

(نُورُ السَّماواتِ‌): خبر «اللَّه» به معنى «ذو نور» يا به معنى «منور» و «السماوات» مفعول آن.