زيرا اين زمان نسبت به روز قيامت و دوران گرفتارى ايشان در عذاب جهنم، بيك روز شبيه‌تر و نزديك‌تر است. چنان كه در جاى ديگر مى‌فرمايد:(لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها) (نازعات 79) جز شبانگاهى يا بامداد آن بسر نبرده‌اند.

جبائى گويد: آنها اين جمله را بعد از انقطاع عذاب قبر مى‌گويند. زيرا خداوند بعد از عذاب قبر آنها را باز ميگرداند.

سپس به پيامبرش مى‌فرمايد:

(وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْجِبالِ فَقُلْ يَنْسِفُها رَبِّي نَسْفاً): منكران قيامت، در باره كوه‌ها از تو سؤال ميكنند، بگو: پروردگارم آنها را مثل خاكستر نرم مى‌كند و آنها را بر باد ميدهد. در نتيجه هيچ كوهى بر روى زمين باقى نمى‌ماند. برخى گويند: خداوند كوه‌ها را بشكل غبار درمى‌آورد.

مردى از ثقيف از پيامبر خدا پرسيد: روز قيامت كوه‌ها چه مى‌شوند؟

فرمود:

خداوند آنها را خاكستر مى‌كند آن گاه باد بر آنها مى‌وزد تا پراكنده شوند.

(فَيَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً): سرانجام بصورت زمينى هموار و مسطح در مى‌آيند.

ابن عباس و مجاهد گويند: قاع و صفصف داراى يك معنى و بمعنى زمين بى‌گياه هستند.

(لا تَرى‌ فِيها عِوَجاً وَ لا أَمْتاً): كه در آن هيچگونه پستى و بلندى مشاهده نخواهى كرد.

حسن گويد: «عوج» نشيب و «امت» فراز است.

مجاهد گويد: يعنى در جاى كوه‌ها وادى و تپه‌اى نمينگرى.