ابدى و هميشگى خواهد بود. بديهى است كه روز قيامت، بد بارى بدوش اعراض كنندگان از قرآن خواهد بود.

كلبى گويد: يعنى كفر ايشان بقرآن بارى سنگين است از گناه بر روانشان!( يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ): روز قيامت، همان روزى است كه در صور دميده ميشود.

(وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقاً): ابن عباس گويد: يعنى كسانى كه به پرستش خدايان ديگر پرداخته‌اند، در روز قيامت با چشمان كبود شده و صورتهاى سياه گشته، محشور خواهند شد و چشم آنها شبيه چشم گربه است.

برخى گويند: مقصود از «زرق» كورى چشم است.

برخى گويند: مقصود اين است كه آنها تشنه محشور مى‌شوند و اين تشنگى از چشمانشان پيداست. نظير آن اين آيه است:(وَ نَسُوقُ الْمُجْرِمِينَ إِلى‌ جَهَنَّمَ وِرْداً) (مريم 86).

(يَتَخافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا عَشْراً): افراد مجرم، در نهان بيكديگر خطاب مى‌كنند، جز ده شب درنگ نكرده‌اند! اين معنى از ابن عباس و قتاده است و منظور اين است كه فاصله ميان نفخه اول و نفخه دوم بيش از ده شب نبوده است. در خلال اين مدت- كه چهل سال طول مى‌كشد- آنها از عذاب آسوده‌اند.

برخى گويند: آنها از شدت هول قيامت، مدت زندگى دنيا را فراموش كرده، مى‌گويند: در دنيا ده روزى بيشتر نمانديد.

برخى گويند: مدت ماندن در قبر را فراموش مى‌كنند. فكر مى‌كنند در اين مدت خواب بوده‌اند و اكنون كه روز قيامت است بيدار شده‌اند.

حسن مى‌گويد: آنها بر اثر ماندن زياد در آتش جهنم، مدت زندگى دنيا را كم و ناچيز مى‌شمارند.

(نَحْنُ أَعْلَمُ بِما يَقُولُونَ‌): ما به آنچه در نهان بيكديگر مى‌گويند، آگاه‌تريم.

(إِذْ يَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا يَوْماً): بعضى از آنها كه رفتار بهترى داشته و عاقلتر بوده‌اند، مى‌گويند: مدت درنگ شما در دنيا و قبر يك روز بوده است.