برداشتند.

برخى گويند: منظور اين است كه ما بار گناه فرعونيان را با عاريه گرفتن همين زر و زيورها بدوش كشيديم. زيرا اين زر و زيورها را براى زينت كردن در ايام عيد از ايشان گرفتيم و به ايشان پس نداديم. با اينكه آنها ما را امين مى‌شمردند.

برخى گويند: بنى اسرائيل در ميان مصريان اسير بودند و آوردن مال مصريان بر ايشان مباح بود و بنا بر اين مرتكب گناهى نشده بودند.

(فَقَذَفْناها): اين زر و زيورها را در آتش ريختيم كه ذوب شود.

(فَكَذلِكَ أَلْقَى السَّامِرِيُ‌): جبائى مى‌گويد: يعنى سامرى اينطور جواب داد تا وانمود كند كه از ايشان است.

برخى گويند: يعنى همانطورى كه ما زر و زيورها را در آتش ريختيم، سامرى هم زر و زيورهايش را در آتش ريخت و ذوب كرد.

ابو مسلم گويد: اين جمله، كلام خداوند است زيرا پس از آنكه گفتار قوم را نقل مى‌كند، مى‌فرمايد: سامرى هم مثل آنها زر و زيورش را در آتش ريخت.

(فَأَخْرَجَ لَهُمْ عِجْلًا جَسَداً لَهُ خُوارٌ): از اين زر و زيورهاى ذوب شده، گوساله بزرگى براى ايشان درآورد كه داراى آواز بود. (در باره گوساله سامرى در تفسير سوره اعراف سخن گفته‌ايم).

(فَقالُوا هذا إِلهُكُمْ وَ إِلهُ مُوسى‌): سامرى و پيروانش بمردم گفتند: خداى شما و خداى موسى اين است.

(فَنَسِيَ‌): يس فراموش كرد.

در باره اين جمله دو قول است:

1- اين جمله تتمه گفتار سامرى و پيروان اوست. يعنى موسى فراموش كرد كه گوساله خداى اوست. (در نتيجه سرگردان شد و خداى خود را در اينجا گذاشت و رفت).

2- اين جمله، دنباله گفتار خداوند است. يعنى سامرى دين موسى را فراموش‌