است كه اسم آن «هذين» و خبر آن «لساحران» است.

ابن كثير و حفص «ان هذان» خوانده‌اند و در اين صورت اسم «ان» مخففه از مثقله محذوف و جمله خبر آن است. حرف لام هم براى فرق ميان «ان» مخففه و «ان» شرطيه است.

ديگران «ان هذان» خوانده‌اند كه در اينصورت، بقولى «ان» بمعنى «نعم» است و بقولى اسم «ان» ضمير محذوف است و ...

در اين ميان ابن كثير نون «هذان» را تشديد داده و وجه آن يا اين است كه نون عوض از الف محذوف است يا براى فرق ميان كلمات مبهم و غير مبهم است.

فاجمعوا: ابو عمرو بهمزه وصل و فتح ميم و ديگران از باب افعال خوانده‌اند.

يخيل: ابن عامر و روح و زيد به تاء و ديگران به ياء خوانده‌اند. بنا بر قرائت اول، نائب فاعل ضمير مستتر و عائد به حبال و بنا بر قرائت دوم نائب فاعل «ان» است.

مقصود:

اكنون خداوند حكايت ميكند كه فرعون به موسى نسبت سحر داد تا مردم را به اشتباه اندازد. مى‌فرمايد:

(قالَ أَ جِئْتَنا لِتُخْرِجَنا مِنْ أَرْضِنا بِسِحْرِكَ يا مُوسى‌): اى موسى آمده‌اى كه ما را به سحر خويش از سرزمينمان بيرون كنى؟

(فَلَنَأْتِيَنَّكَ بِسِحْرٍ مِثْلِهِ‌): ما نيز سحرى همچون سحر تو خواهيم آورد.

(فَاجْعَلْ بَيْنَنا وَ بَيْنَكَ مَوْعِداً لا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَ لا أَنْتَ مَكاناً سُوىً‌):

جايى وعده‌گاه قرار ده كه ما و تو در موقع معين در آنجا حاضر گرديم. آن جا بايد از نظر مسافت براى ما و تو يكسان باشد.

(قالَ مَوْعِدُكُمْ يَوْمُ الزِّينَةِ وَ أَنْ يُحْشَرَ النَّاسُ ضُحًى‌): در ميان مردم مصر يكى از روزها را روز زينت مى‌ناميدند. و در آن روز مردم لباس نو مى‌پوشيدند و بازارها را تزيين مى‌كردند. موسى وعده گذاشت كه در بامداد همان روز كه مردم از خانه‌ها خارج مى‌شوند، در محل مخصوص اجتماع كنند و جريانات را از نزديك تماشا كنند.