و نبوت بود.

شاعر مى‌گويد:

او به خلافت رسيد يا اينكه خلافت براى او مقدر بود. چنان كه موسى در وقت مقدر نزد خدايش آمد.

برخى گويند: يعنى به سن چهل سالگى كه سن وحى انبياء است رسيدى.

برخى گويند: يعنى در همان وقتى آمدى كه خداوند براى نبوت و وحى تو مقدر كرده بود.

(وَ اصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسِي‌): ابن عباس گويد: يعنى ترا براى وحى و رسالت خويش برگزيدم و ترا آن چنان خالص گردانيدم كه به اراده و محبت من حركت كنى. بديهى است كه تبليغ رسالت، بايد به اراده و محبت خدا باشد.

زجاج گويد: يعنى ترا برگزيدم كه ميان من و مردم واسطه باشى، بطورى كه در تبليغ رسالت از جانب من بمنزله اين باشى كه گويا خودم با مردم سخن مى‌گويم.

(اذْهَبْ أَنْتَ وَ أَخُوكَ بِآياتِي‌): ابن عباس گويد: يعنى تو و برادرت آيات نه گانه مرا با خود ببريد.

(وَ لا تَنِيا فِي ذِكْرِي‌): ابن عباس گويد: يعنى در اداى رسالتم سستى نكنيد.

سدى گويد: يعنى در فرمان من سستى نكنيد. محمد بن كعب گويد: يعنى ترس از فرعون باعث نشود كه در انجام دستورات من كوتاهى كنيد.

(اذْهَبا إِلى‌ فِرْعَوْنَ‌): بار ديگر تأكيد دستور سابق مى‌كند كه نزد فرعون روند.

برخى گويند: در دستور اول فقط خود موسى مأمور شده بود ولى در اين دستور هم موسى مأمور است و هم هارون. پس هر دوى آنها پيامبرند و شريك در رسالت.

(إِنَّهُ‌ طَغى‌): فرعون را بعنوان مردى عاصى و طغيانگر معرفى مى‌كند.

(فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً): در موقع دعوت با او مدارا كنيد و از درشتى كردن خود- دارى نمائيد. برخى گفته‌اند: يعنى به كنيه «ابو الوليد» يا «ابو العباس» يا