«ابو مرة» او را صدا كنيد.

مقاتل گويد: نرمى كردن با او اين است كه باو بگويند:(هَلْ لَكَ إِلى‌ أَنْ تَزَكَّى وَ أَهْدِيَكَ إِلى‌ رَبِّكَ فَتَخْشى‌) (النازعات 79 و 80) آيا ميخواهى تزكيه شوى و ترا هدايت كنم بسوى خدايت كه از او بترسى.

گويند: موسى نزد فرعون رفت و به او گفت: ايمان آور بخداى جهان تا جوانى و ملك تو پايدار بماند و تا آخر عمر از لذائذ زندگى اين جهان برخوردار باشى و پس از مرگ داخل بهشت شوى. فرعون در تعجب ماند و چون بدون هامان در كارها تصميم نمى‌گرفت، هنگامى كه هامان آمد جريان را برايش تعريف كرد.

هامان گفت:

- تو داراى عقل و تدبير روشن هستى. تو خدايى و حالا مى‌خواهى بنده خداى ديگرى شوى و ديگرى را پرستش كنى.

يحيى بن معاذ بدرگاه خدا عرض مى‌كرد: هذا رفقك بمن يدعى الربوبية فكيف رفقك بمن يدعى العبوديه» اين است مدارايى تو با كسى كه ادعاى خدايى مى‌كند. چگونه است مدارايى تو با كسى كه ادعاى بندگى مى‌كند؟؟

(لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى‌): او را از روى اميد و انتظار دعوت كنيد، نه از روزى يأس و عدم انتظار. بديهى است كه اگر انسان كارى را از روى اميد انجام دهد، بهتر به ثمر مى‌رسد تا كارى را از روى يأس انجام دهد.

زجاج مى‌گويد: يعنى شما به اميد و طمع هدايت پيش فرعون برويد و خداوند به آنچه خواهد شد آگاه است. هميشه پيامبران به اميد و انتظار اينكه مردم سخنانشان را بپذيرند، مبعوث مى‌شوند.

در اينجا قرآن كريم ميخواهد مقصود از بعثت موسى را كه عبارت است از بر- طرف كردن غفلت فرعون از ربوبيت خداوند و بندگى خودش و ترسانيدن وى از كيفر الهى بيان دارد. در دعوت مردم و در امر بمعروف و نهى از منكر بايد كمال نرمش و