نميكند و يك روز پيش خداى مانند هزار سال است از روزهايى كه مى‌شماريد.

چه قريه‌ها كه آنها را مهلت دادم و اهلشان ظالم بودند. سپس گرفتمشان و بازگشت بسوى من است. بگو: اى مردم، من براى شما ترساننده‌اى آشكارم. آنها كه ايمان آوردند و عمل صالح كردند، برايشان مغفرت و روزى خوبى است و آنها كه در راه ابطال آيات ما كوشش كردند و مسابقه گذاشتند، اصحاب دوزخند.

قرائت:

تعدون: ابن كثير و اهل كوفه- بجز عاصم- به ياء و ديگران به تاء خوانده‌اند.

قرائت ياء با «يستعجلونك» مناسب است.

معاجزين: ابن كثير و ابو عمرو در اينجا و در سوره سبا بصيغه اسم فاعل از باب تفعيل خوانده‌اند. اين قرائت به معناى اين است كه آنها به ياران رسول نسبت عجز ميدادند و قرائت ديگران به معناى اين است كه آنها گمان ميكردند: ما عاجز هستيم.

مقصود:

اكنون دستور مى‌دهد كه در باره سرگذشت آنها كه پيامبران خدا را تكذيب كردند بينديشند و عبرت بگيرند. مى‌فرمايد:

(أَ فَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ‌): آيا قوم تو در سرزمين‌هاى يمن و شام گردش نميكنند؟

(فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِها أَوْ آذانٌ يَسْمَعُونَ بِها): تا با چشم دل حوادث آموزنده را بنگرند و بگوش خويش داستان زندگى و مرگ و سعادت و بدبختى گذشتگان را بشنوند و تعقل كنند و عبرت گيرند.

(فَإِنَّها لا تَعْمَى الْأَبْصارُ وَ لكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ): زيرا چشم‌ها كور نميشوند، اما دلها كه در سينه‌هايند، كور مى‌شوند.

اينكه مى‌گويد: دلهايى كه در سينه‌هايند، براى تأكيد است و الا جاى دل در سينه است. چنان كه مى‌گويد:(يَقُولُونَ بِأَفْواهِهِمْ) (آل عمران 167) با دهانشان‌