با سرعت مى‌ربايد يا اينكه باد او را به جاى دور دستى مى‌برد.

زجاج ميگويد: بر حسب اين آيه، دورى مشرك از خدا مانند دور افتادن كسى است كه از آسمان بيفتد و مرغ او را بربايد يا باد او را بجاى دور دستى برد.

ديگران گويند: مشرك را بكسى تشبيه كرده است كه از آسمان سقوط ميكند و هيچ راه نجاتى ندارد و سرانجام هلاك مى‌شود.

(ذلِكَ وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ‌): همين است كه گفتيم.

در باره شعائر خدا اختلاف است. برخى گويند: مناسك حج است، برخى گويند:

قربانى حج است كه بايد حيوان سالم انتخاب و فربه كرد. در روايت است كه: شعائر جمع شعيره، به معناى شترى است كه كوهان آن از سمت راست بشكافند تا معلوم باشد كه براى قربانى است پس بهتر آن است كه چاق‌تر و بزرگتر باشد. بعضى گويند:

شعائر خدا يعنى دين خدا و تعظيم آن يعنى التزام به آن.

يعنى هر كس تعظيم كند شعائر خدا را، نشان داده است تقواى قلبى خود را، بديهى است كه تقواى حقيقى همان تقواى قلبى است. بعضى گويند: يعنى صدق نيست.

(لَكُمْ فِيها مَنافِعُ إِلى‌ أَجَلٍ مُسَمًّى‌): در اين شعائر براى شما منافعى است تا وقتى كه قربانى شود.

اگر مراد از شعائر قربانى باشد، منافع آن عبارت از سوار شدن و استفاده از شير آن. از امام باقر (ع) نيز چنين روايت شده است. بنا بر اين تا اين حيوان قربانى نشده، مى‌توان از منافع آن استفاده كرد.

اما برخى مى‌گويند: تا وقتى كه حيوان نام قربانى رويش گذاشته نشده، مى‌توان از فوائد آن برخوردار شد ولى همين كه نام قربانى رويش گذاشته شد، نبايد از منافع آن استفاده كرد. البته قول اول صحيح‌تر است. زيرا پيش از آنكه قربانى ناميده شود، شعائر نيست.

اگر مراد از شعائر، مناسك حج باشد، مقصود از منافع تجارت است تا بازگشت از مكه.